Wanneer echter het ogenblik daar is, waarop God hem roept en de zogenaamde dood intreedt, dan moet de mens slechts zijn stofkleed afleggen, zoals hij zo dikwijls een al of niet versleten kledingstuk aflegt.

Wat maakten velen zich het heengaan ontzettend moeilijk.

Dikwijls had hij aan een sterfbed gestaan en een mens zien lijden, dat hem het hart pijn deed.

Als hij het loskomen van het geesteslichaam bewust mocht beleven, zou het voor velen een steun kunnen zijn en zouden zij zich aan hen, die hen kwamen halen, rustig kunnen overgeven.

Er zou dan geen doodsangst meer zijn, daar hij de mensen kon vertellen, dat het sterven niets anders is dan het afleggen van het stofkleed, dat hen al die jaren heeft gediend.

Hij voelde reeds hoe geruststellend dat voor vele mensen zou zijn, want welk een verschrikking was vaak een overgaan naar die wereld.

Dagenlang soms zweefden zij tussen twee werelden.

Zij konden zich niet losmaken, omdat zij nergens van afwisten.

Wat wilt ge daar met uw bioscoop, met uw toneel, met alles dat gij bezit hier, wat wilt ge daarmee beginnen?

Alleen uw leven is er nog, en dat is een levensgraad.

U hebt bewustzijn gekregen voor die en die ruimte, voor uw ziel, voor uw geest.

Uw kunsten en wetenschappen die hangen hier, die blijven hier en zullen hier blijven.

Nu hakt het ene leven op het ander voor een Rembrandt.

Jazeker, machtig, heb eerbied voor die kunst.

Maar de aarde zal sterven, en de Rembrandts zijn hier, u kunt ze niet meenemen achter de kist, en daar hebt u ze ook niet nodig, allemaal tijdelijk bezit.

Vader voelt zich ziek en z’n moeheid is zo groot geworden, dat hij het bed niet meer verlaten kan.

Ik dring erop aan de dokter te laten komen en eindelijk stemt vader toe.

De geneesheer verklaart met zekerheid na z’n onderzoek, dat vader weer gauw er bovenop zal zijn.

Maar vader zelf verzekert, dat de dokter zich vergist, hij zal van dit bed niet meer opstaan, beweert hij.

Hij heeft een stem vernomen, die hem heel vertrouwd in de oren klonk en hem zei, dat hij spoedig het leven na de dood zou binnentreden.

Vaders moeheid wordt steeds groter en ondanks de optimistische uitspraak van de dokter verslechtert zijn toestand.

Nu ga ik de betekenis van die moeheid waarnemen.

Vaders lichaam verzwakt, doordat hij z’n krachten niet langer op de instandhouding ervan instelt.

Z’n ziel is bezig aan een nieuwe taak, zij maakt zich gereed om naar het andere leven over te gaan.

Vanzelfsprekend moet het lichaam die krachten missen en treedt er moeheid op.

Had vader ziekten, kwalen in zich gehad, dan zouden deze verergerd zijn en hadden zij de dood veroorzaakt.

Nu voelt het bezielende leven niets dan moeheid.

Er is niets anders te voelen.

Dit is zijn ziekte, die dadelijk z’n hartslag zal stilleggen.

Vader weet dit al en geeft zich geheel aan die moeheid over.

De dagen verlopen en vaders einde nadert meer en meer.

Hij wordt steeds gevoeliger.

Naarmate zijn gevoeligheid stijgt, wordt zijn lichaam zwakker en lost zijn aura meer op.

Zij bouwt zich echter weer op in de wereld van de geest, de wereld waarin ik nu sta en dat alles mag ik waarnemen.

Het is de schim, die ik zostraks waarnam.

Vader gaat in deze wereld zien en voelen.

Zijn innerlijke krachten maken dit proces mogelijk.

Duidelijk zag hij, rondom haar bed, een grijs waas, dat al witter en witter werd.

Links en rechts van haar stonden de anderen en hij zag duidelijk, dat het witte waas zich naar haar hoofd verplaatste.

Daar vermengde het zich en bleef als een grote massa hangen.

„De geest, die aanstonds heengaat, zal van dit waas gebruik maken; het is voor de eerste dagen van haar leven in de sferen bestemd.

Voor tante is het mogelijk, er gebruik van te maken, omdat zij hoog staat in haar geestelijke toestand, maar zij, die ongelukkig zijn, missen deze geestelijke kracht, omdat zij niet bereid zijn, om te sterven.

En zij missen en voelen dat, omdat het het eerste voedsel is, waarvan zij in de sferen moeten bestaan.”

Langzaam trok de witte wolk omhoog, maar André kon daaruit nog niets duidelijk onderscheiden.

Boven in de wolk begon zich nu een beeld te vormen, dat op een hoofd geleek en daarna, het was duidelijk te zien, zag hij twee handen de ogen bedekken, alsof zij deze tegen het kijken in al te schitterend licht wilden beschermen.

Zo trok het geesteslichaam langzaam omhoog.

Thans was zij tot boven de knieën zichtbaar geworden en het uittreden kreeg een enigszins sneller verloop.

Daar werden haar voeten zichtbaar; tante had haar stoffelijk lichaam geheel verlaten.

Het waas dat om het lichaam lag, sloot zich en tante was vrijgekomen.

Zij die overgaan, onttrekken alles aan de stof, omdat zij dat leven gaan verlaten.

Voor ieder mens is het weer anders, al naar de wetten, die hij beleven moet en die hij zélf heeft wakker geroepen.

Er zal voor vader geen plotseling einde komen.

Langzaam zal hij van het aardse in het eeuwige leven overgaan.

Zelfs geen schok zal hij hoeven te voelen.

Voor hem heeft de dood dus alle betekenis verloren, hij bestáát niet voor hem!

Toen mijn vader voor vijftig procent was gestorven, ging het andere leven overheersen.

Zijn aura zag ik in die wereld zich meer en meer verdichten.

Vaders zien en voelen in het leven van de geest werd voortdurend scherper.

De vijftig procent worden zeventig procent.

Aan het stoflichaam is het te zien, het valt steeds meer in.

Nu spreekt hij weinig meer.

In alle stilte bereidt hij zich op z’n heengaan voor.

Het stervensproces gaat verder.

Volgens de dokter móet het nu elk ogenblik afgelopen zijn.

Maar hij vergist zich weer.

Nog is vaders einde niet daar.

Aan zijn aura is dit te zien.

Zij is nog te dicht en moet eerst doorschijnend worden, vooraleer de ziel uit het stoflichaam trekt.

Vader verliest zijn aandacht voor z’n omgeving.

De ogen houdt hij gesloten, hij slaapt echter niet, hij denkt.

De dag maakt vader wakker en hij komt terug in het bewustzijn, dat nog de aarde toebehoort.

Straks, als de nacht zich over de stad legt en het rumoer doet zwijgen, zal hij weer in z’n onbewuste leven terugzinken, in dat leven, waarin zijn geest dan juist hevig werkzaam is.

Vaders laatste nacht op aarde breekt aan.

Zijn aura, zie ik, wordt nu doorschijnend.

Aan deze zijde zie ik, hoe zijn astraal lichaam zich verdicht en vormen aanneemt.

Het duurt nog even voor vaders ziel geheel vrij is.

Nog bindt een zilver koord lichaam en ziel.

Maar ook dat verwaast, het wordt ijler en ijler.

Dan is vader vrij, hij slaat in het Eeuwige Leven zijn ogen op en ziet haar, die hem toebehoort.

Tante had reeds voor de grootste helft haar lichaam verlaten en hij zag nu duidelijk haar gelaat, omdat haar handen het niet meer bedekten.

Wat was zij mooi en verjongd!

Zeker wel dertig jaar jonger was zij geworden en geleek nu een vrouw van vijfendertig jaren.

Haar geesteslichaam straalde verschillende kleuren uit, die haar geheel omringden.

De kleuren, welke je zag, duiden tantes geestelijke kracht aan.

Zij straalt dit licht, deze kleuren uit; het is de weerspiegeling van haar zieletoestand, haar eigen bezit, haar geluk.”

Hier stond hun iets moois te wachten; zij zouden dan dadelijk licht ontvangen en gelukkig zijn.

Tante bezat dit licht; schoon, helder-wit licht, dat haar zelf verlichtte en alle anderen, die haar kwamen halen.

Wat moest zij innerlijk een grote kracht gedragen hebben.

Voor André was thans alles duidelijk en begrijpelijk.

Hij had haar immers op aarde steeds in ditzelfde licht gezien.

Dit licht was haar eigen uitstraling.

Op deze wijze kon hij alle mensen kennen.

Aan hun uitstraling kon hij zien, hoe ze innerlijk waren en hij wist nu beter dan ooit, wat dit kleurenlicht betekende.

Nadat alle anderen van het bed vandaan waren gegaan, begon een van de laatst aangekomenen lange passen (magnetische strijkbewegingen) over tantes lichaam te maken, vanaf de benen naar het hoofd.

André vertelde aan de zuster, hoe het gebeurde; zij vond dit zeer vreemd.

Nadat deze handeling ongeveer een kwartier geduurd had, hoorde hij Alcar zeggen: „André, heb je die geest gezien?”

„Ja, Alcar”, antwoordde hij.

„Let op alles, wat hij doet, want hij is het, die voor het overgaan van tante moet zorgen; het is een geestelijke dokter, die dit werk zal verrichten.

Hij weet hoe stervenden gehaald en van hun stoffelijk lichaam verlost moeten worden.

Voor tante maakt hij deze passen driemaal, doch soms is het nodig, dat hij dit meerdere malen doet.

Dat ligt aan de geestelijke toestand van degene, die overgaat.

Velen zijn niet gemakkelijk te verlossen; dat houdt verband met hun geestelijk leven en de wijze, waarop zij God hebben liefgehad.

Voor hen, die in sterke mate de materie liefhadden, die naar het stoffelijke hunkerden en dit niet los konden laten, zal de strijd, welke men doodsstrijd noemt, vreselijk zwaar zijn, omdat zij God in hun aardse leven niet hebben willen vinden.

Voor hen zullen deze passen misschien wel tien à twintig malen herhaald moeten worden.

Het is een vreselijke toestand, wanneer de geestelijke dokter zijn werk bij zulk een ziel moet verrichten.

Bij tante zal het driemaal gebeuren, André, een teken dat haar overgaan geen strijd zal kosten.

Nu is hij even heengegaan, want niet alleen tante, maar meerderen zullen deze nacht overgaan.

Zo heeft eenieder in het Hiernamaals een taak te verrichten, welke hij vol liefde volbrengen wil.

Deze geestelijke dokter weet meer dan zijn aardse collega’s, want hier komt hij voor vele gevallen te staan, die hij met zijn geestelijke kracht zuiver moet aanvoelen en vaststellen, om de mens, die overkomt, te kunnen helpen.

Hij gaat nu naar andere stervenden.

Het is zijn werk om de schok, welke de geest bij het verlaten van het lichaam krijgt, te verzachten en de nieuwgeborenen steun te geven, vóór zij het Eeuwige Leven binnentreden.

Denk niet, dat het zo eenvoudig is, een geest voorgoed in de sferen binnen te halen.

De dokter moet voor alles zorg dragen; in de eerste plaats voor het doorbreken van het fluïdekoord.

Wanneer dat op de juiste wijze gedaan wordt, dan zal de geest bij aankomst geen nadelige gevolgen ondervinden.

Alles moet op tijd gebeuren, niet te vroeg en niet te laat.

Daarvan moet de geestelijke dokter geheel op de hoogte zijn.

Hij maakt zijn berekeningen volgens de uitstraling van de stervende, waarin diens geestestoestand zich afspiegelt.

Daaraan kan hij precies zien, wat hij doen moet en hoeveel malen hij de passen dient te herhalen.

Deze dokter leefde eens op aarde en wanneer hij daar terug zou komen, dan zou de aarde gezegend zijn, omdat hij aan „Gene Zijde” zo onnoemelijk veel heeft geleerd.

Je kunt nu nagaan, hoe vreselijk het is, wanneer de geest plotseling uit het lichaam wordt gerukt, bijvoorbeeld door een ongeluk.

Dat gaat dan veel te snel en de schok is veel te zwaar.

Velen, die op deze wijze hier aankomen, zijn lange tijd bewusteloos.

Dit houdt ook weer verband met hun geestelijke toestand op het moment, dat zij overkomen.

Aan al deze mogelijkheden wordt op aarde niet gedacht.

Het overgaan is de geboorte van de geest in de sferen, zoals het kind op aarde geboren wordt.

Maar de geest heeft bij zijn geboorte meer hulp nodig dan het kind.

De geestelijke dokter heeft al zijn krachten daarbij nodig en gebruikt tevens die van anderen om de stervenden te halen.

En (de dokter) zegt: ‘Nu heb ik ... nou zie ik hem sterven, al twintig, dertig, en nou heb ik nog niet gezien waar die ziel vandaan komt.’

Hij denkt: die komt uit de mond, hè.

Die mond die heeft heel veel te zeggen voor de mens; en daar moet die ziel uit, uit dit kleine mondje daar moet de ziel uit, die grote ziel.

Hij denkt: maar dat is maar zo’n klein kijkgaatje, daar kruipt die ziel wel uit.

Ik zeg: ‘Dokter, waaruit vertrekt de ziel als de mens sterft?’

‘Ja, dat weet ik niet.

Uit de mond tuurlijk.’

‘Nee dokter.’

Weet u het?

Waar vertrekt u?

Hoe vertrekt u als u uit dit lichaam gaat en sterft.

Hoe, uit de mond?

(Meneer in de zaal): ‘Uit alle geledingen van het lichaam ...’

Ja, dat is eenvoudig.

Er is maar één plaats, meneer, één cel.

(Er wordt door elkaar gepraat, de zonnevlecht wordt verschillende keren genoemd.)

De zonnevlecht is de tempel voor leven en dood.

„Nu moet u opletten, zuster, zo aanstonds zal tante wel weer onrustig worden, want ik zie haar moeder aan het voeteneinde van haar bed staan.

Zij concentreert zich sterk op de stervende, en tante zal haar gedachten voelen en in zich opnemen.

Dit gebeurt veel bij hen, die overgaan.

Ik vertel u dit van tevoren, omdat ik vermoed wat er gebeuren zal.

Velen die sterven gaan, roepen de familieleden aan, die vóór hen heengingen.

Men denkt dan, dat zij ijlen, maar dat doen zij geenszins; zij zien met hun geestelijke ogen hun geliefden inderdaad voor zich staan.

Zie, tante wordt reeds onrustig en nu zie ik de andere geesten aan het hoofdeinde van haar bed staan.”

Op een gegeven ogenblik hoorde André en ook de zuster haar zacht roepen: „Moeder, moeder, o, help me”.

Onder het spreken had zij zich een weinig opgericht, maar daarna viel zij in de kussens terug.

„Ziet u, zuster, ik ben blij, dat ik u dit van tevoren heb kunnen vertellen, toen tante nog rustig was.

Zij heeft nu haar moeder gezien.

Ik vertelde u reeds, dat mijn grootmoeder probeerde, zich voor haar zichtbaar te maken, door het contact tussen haar en haar kind, wat haar dus gelukte.”

U behoeft zich niets eigen te maken, als u hiervan weet dan is het een gelukzaligheid achter de kist.

Als u straks één voor één daar komt, en dan komt iemand naar u toe.

Misschien is het een vriend, uw ouders, als ze ook zover zijn, de meesten hebben dat niet, want die ouders die zeggen, die willen dat niet of wat dan niet; dat zijn al kloven, werelden, verschillende werelden.

Maar als er een naast u komt, er komt onherroepelijk iemand bij u, haalt u af; u vindt de weg alleen niet.

Is dat ook niet leuk?

Als u sterft, dames en heren, u vindt de weg, nee, u hoeft de weg niet te kennen, want u gaat onfeilbaar naar uw geestelijke afstemming.

Onfeilbaar.

Maar er is altijd iemand bij u om u te halen, want dat is het mooiste werk dat er is.

U komt uit dat kistje, uit dat lichaampje, lekker oogjes dicht, u doet niets, de praatjes zijn weg.

We hebben de stoffelijke goedheid, nietwaar?

Maar gij moet de geestelijke goedheid, harmonie, éénzijn bezitten; en dan komt er niet één verkeerde gedachte in u op, want die is er niet meer.

Uw gevoelsleven vindt thans afstemming op harmonie.

U vangt alles op in harmonie.

En dan kan de meester of de meesteres, uw zuster, die kan met u meegaan.

Dan kunt u eerst de reis naar de aarde maken, en dan door de ruimte, eerst uw sterven, en dan uw vorige levens.

En dan zal zij vertellen wie u bent en wie zij is, wellicht staat uw moeder, uw vader uit tien levens terug voor dit leven naast u.

Slapen wilde ik niet al zou ik het hebben gekund, maar evenmin wilde ik sterven.

Ik haatte de dood en alles wat met hem te maken had.

Alles in mijn omgeving zag ik in een waas gehuld en in dat waas zag ik schimmen.

Toen ik die schimmen waarnam, wilde ik schreeuwen, doch kon het niet.

Ik lag daar als gebroken en kon mij niet verroeren.

Het was afschuwelijk, want mijn angst werd verschrikkelijk.

Die schimmen wandelden om mijn bed heen en weer en stoorden zich aan niets.

Heel duidelijk zag ik lippen, die tot mij praatten en die ik niet kon verstaan en ogen die mij aanzagen en verslonden, die vroegen en lachten tegelijk.

Daarna zag ik, dat die schimmen menselijke gedaanten waren, waarvan ik rilde.

Die gedaanten zweefden om mij heen, waren boven en onder mij, maar, hoe ik mij ook inspande, ik kreeg hen niet duidelijk te zien.

Het bleven schimmen in een waas gehuld en zij waren bezig mijn laatste uren op aarde te vergallen.

Tenminste dat dacht ik, want later in de sferen werd mij duidelijk gemaakt, dat het de broeders van Gene Zijde waren, die de stervenden komen halen.

Met al de krachten die in mij waren spande ik mij in, ik wilde kalm blijven en me nog niet angstiger laten maken.

Ieder mens, die tot het laatst bewust is, zal schimmen zien.

Dat zien en waarnemen is de verbinding met het leven aan Gene Zijde.

Het geestelijke leven gaat hij voelen, hij gaat erin over en langzaam maar zeker gaat zich dit proces voltrekken.

Het is het afscheid van de aarde; het aardse leven valt van je af en je gaat in dat, waarin die schimmen leven, over.

Maar voor miljoenen mensen is het sterven verschillend, omdat ook al die mensen anders voelen en niet gelijk zijn.

Ieder mens heeft zijn eigen afstemming en afzonderlijke toestand en naar het gevoel en de liefde, die hij bezit, zal hij het overgaan naar deze wereld beleven.

Voor de één is dit geluk, licht, liefde en warmte, voor de ander een verschrikking.

Maar wat voor allen gelijk is – en allen zullen dit ondervinden en beleven – dat is, dat zij zullen leven en levend hier aankomen.

Toen mijn einde naderde, werden de schimmen duidelijker.

Ik zag, dat het mensen waren, mensen zoals jij en ik en duizend anderen.

Ik wilde het zo gaarne aan mijn familieleden zeggen, maar ik kon niet, mijn keel zat dicht en ik had geen macht meer over mijn stoflichaam.

Ik zag mijn vrouw en kind en hoorde hen schreien en dan te weten dat ik moest sterven!

Een ondragelijk gevoel overviel mij, want ik kon mij nog steeds niet verroeren, zodat ik dacht waanzinnig te worden.

Ik lag daar zo stil, maar mijn geest werkte en leed ontzettend.

Niets ontging mij en toch moest ik afscheid nemen van de aarde.

Het maakte mij razend, want ik wilde niet sterven; ik was nog zo jong.

Woest en wild werd ik, omdat ik niet kon spreken.

Toch moest het; ik wilde mij oprichten, maar ook dat kon ik niet.

Geen van allen, die om mij heen waren, voelde iets van mijn verschrikkelijke strijd.

Mijn borst kromp ineen en mijn hart bonkte in mijn keel, toch was ik mij van alles bewust en bleef dat tot aan de laatste seconde.

Kort voor mijn einde kon ik mij opeens oprichten.

Waar zo plotseling die krachten vandaan kwamen, begreep ik niet.

Doch ook daarvan werd ik aan deze zijde overtuigd en ik leerde hier de werking van het gevoelslichaam in die uren kennen.

Ik wilde hun zeggen, dat ik ging sterven en stootte enige geluiden uit, maar mijn woorden gingen verloren.

Zij hebben mij niet begrepen; zij verstonden mij niet.

In al die ellende kon ik nog denken.

Toen riep ik om jou, om jou alleen, want het raadsel werd voor mij opgelost en ik dacht te begrijpen.

Plotseling drong het tot mij door en wist ik, dat die schimmen door je tekenden, dat je schilderstukken door die schimmen ontving.

In een haastig tempo vlogen mij duizenden gedachten door het brein; ze waren niet tegen te houden.

Ik verzamelde al mijn wilskracht en wilde spreken, maar het was alsof mijn keel vaneen scheurde.

Ik dacht aan mijn aardse leven, aan familie en bekenden; ik wilde niet sterven en verzette mij ertegen.

Door alles heen voelde ik mijn einde naderen.

Had ik mijn ogen gesloten en mij rustig neergelegd, ik zou in stilte, in geestelijke rust zijn gestorven.

Maar ik zei je zo-even, ik wilde niet, ik haatte de dood.”

Op dat ogenblik ben ik gestorven.

Ik voelde me wegzinken en dacht te vallen in een diepe afgrond.

Er scheen geen einde aan te komen en onder dit vallen dacht ik heel snel en ging mijn gehele aardse leven aan mij voorbij, tot aan het ogenblik van vallen en sterven.

Toen dacht ik uit elkander te worden getrokken, voelde een hevige schok; mijn geesteslichaam ging uit het stoflichaam en ik was vrij.

Ik schreeuwde om hulp, maar er kwam geen hulp.

Daarna voelde ik me duizelig worden en nog dieper wegzinken.

Toen wist ik nergens meer van en was ik voor de aarde dood.

Op aarde dood, maar in de geest geboren, in de geest leefde ik en dat betekende de eeuwigheid.”

Door de dood én het daarachter levende verdergaan, krijgt de ziel haar volgende evolutie te zien.

En eerst dan kunt ge zien hoe diep uw leven is, ook God, nu kunt gij bewust verder.

En hebt ge uw dood lief, is er geen ellende, noch armoede en verlies te zien, dit is en blijft geluk!

Maar wij weten tevens, dat de mens op aarde, of het leven, dat daar leeft, gelukkig moet zijn dat het daar mag sterven.

Versta mij dus goed, mág sterven.

Dit klinkt als een donderslag in hun oren, maar wij weten, wat God voor het leven op aarde heeft weggelegd, niet alleen aards geluk, maar geestelijk, ja universeel geluk, om eens in het goddelijke binnen te treden.

Wat zou het een droevig bestaan voor het leven zijn, wanneer het eeuwig op aarde zou moeten blijven.

Nogmaals, mens verheug u, dat gij daar moogt sterven, er wacht u hoger geluk, hogere liefde en zaligheid, aan deze zijde!

Wanneer uw moeder moet sterven, of uw vader, of uw kind, doet u niets, staat u machteloos, dat is een eigen evolutie.

Het wordt mooi; een dood, doodgaan is evolutie.

De dood is het universum te beleven, is het éénzijn met de ruimte.

Een stervensproces is het allerhoogste wat er is, want dan kunt u zeggen: ‘Ik ga weer verder.’

De mens die zich losmaakt van de stoffelijke stelsels – heb ik u meermalen aangetoond en mogen verklaren – begint eerst achter de kist te denken.

U moet achter de kist ...

Er is geen ‘kist’, u leeft nu reeds in de eeuwigheid, maar aanstonds gaat ge dit leven, het stoffelijke-zijn verlaten, u hebt boeken gelezen, u hebt die lezingen allemaal meegemaakt, wat stelt u zich, hoe stelt u zich voor wat er met u gaat gebeuren?

Dus door de dood naar het volgende bestaan en wil voor het kind van Moeder Aarde zeggen:

Waarom hebt u daar angst voor een dood, die ís er niet!

Door álles tot nu toe beleefd, mijn meester, kunnen wij het kind van Moeder Aarde dit Goddelijke geluk schenken, ér ís géén dood!

Doodgaan is évolutie!

Doodgaan ís en wil zeggen, aan een nieuw leven beginnen!

Doodgaan is het terugkeren tot God!

Doodgaan ís „Wedergeboorte”!

Wij hebben thans reeds vastgesteld, dat het innerlijk leven, als ziel en áls geest niet sterven kan!

Wat het kind van de aarde dus doodgaan noemt en als zodanig ziet is „Evolutie”!

Voelt ge, mijn broeders, dat het sterven en geboren worden één wet is?!

De wil is van het leven om verder te gaan!

Ziet u, mijn zusters en broeders, begrijpt u thans dat de slaap – want wij komen straks tot die wijsgerige stelsels, houdt dit vast – dat uw slaap precies is: het uitgaan van de stof terug naar de geest?

„Kijk, de ziel is vrij, mijn broeders.

Het lichaam is dood, jazeker, doch de ziel als de geestelijke mens leeft.

Voelt gij, dat zij in slaap gevallen is?

Dit natuurlijk inslapen is nu voor de mens het sterven, doch een dood is er niet te beleven.

De mens, die dus het vrijkomen van de stoffelijke stelsels ondergaat, wat voor u het sterven is ... heeft de vier eerste graden van de slaap te volgen, maar tussen de vierde én de vijfde graad van slaap, leeft en ligt het loskomen van het lichaam en begint het sterven, nu verbreekt het fluïdekoord beide organismen, de ziel dus, als de geestelijke astrale persoonlijkheid gaat naar haar eigen innerlijke afstemming en heeft nu die wereld voor goed of kwaad te aanvaarden!

In de vijfde graad van slaap kunt u uittreden, deze graad heeft afstemming op ons leven, hij voert u in de astrale wetten.

De mens, die sterft, treedt tussen de vierde en vijfde graad het leven na de dood binnen, dan breekt het fluïdekoord.

Als de dood komt scheurt deze verbinding tussen ziel en stof en moet ge het aardse leven verlaten.

Tijdens het sterven is vast te stellen of mensen in hun leven slecht hebben geslapen, nu moet de ziel over de vierde graad de vijfde binnentreden, maar zij kan niet van het lichaam scheiden en dit is uw strijd op leven en dood, waarvan de laatste het zal winnen.

Rustig zal de ziel zich nu losmaken en haar ogen sluiten, om hen aan deze zijde weer te openen.

Ja, dat komt eerst na veertien dagen, drie weken, misschien na vier maanden, zes maanden, want u kunt zes, zeven maanden, acht maanden, anderhalf jaar ligt u daar bewusteloos en dan ...

Net een zieke, hè?

Nu komt de zieke, de geesteszieke komt nu naar voren.

En aan Gene Zijde begint het eeuwigdurende geestelijke mediteren.

Dan gaat u zeggen: waar mag ik aan beginnen?

Waar begint u aan aanstonds wanneer u bewustzijn krijgt achter de kist?

Waar verlangt u het meest naar?

Het is heel eenvoudig.

Wat wil geopenbaard zijn?

Wat wil verklaard worden?

Wat?

Hebt u het bewustzijn?

Bewustzijn in wat?

In sterven.

U bent dood, daar bent u dood, heet dat.

Nee, u hebt daar het lichaam losgemaakt, u hebt dat kasteeltje achtergelaten, dat gaat de grond in, maar u leeft nog.

Nu moet u toch het eerste weten: wat doet men met uw kasteeltje?

En daar gaan we naartoe.

„Er is dus geen te vroeg sterven, noch een te laat heengaan, Dectar?”

„Kunnen de Goden met iets te vroeg, of te laat komen?

Gaat de zon te laat onder, of komt zij te vroeg op?

Ken je het „waarvoor en waarom” van tijd, Venry?

Je zult dat in deze Tempel leren kennen, want in je zijn deze krachten en wij zullen ze ontwikkelen.”

„Kom, moeder, wees sterk, bedwing uw tranen toch.

Wat betekent dat nu?

Toe, wees flink; waarom weent u?

Het is niet goed, dat u schreit en verdrietig bent.

Heeft zij niet lang genoeg ziek gelegen?

Zou u wensen, dat zij nog hier bleef?

Is ze niet jarenlang aan haar bed gekluisterd geweest?

O, moeder, u weet niet, wat ge doet.

U weet niet, wat de dood betekent.

Nu hebt ge al zoveel meegemaakt, gehoord en gezien, en toch is u terneergeslagen en moet men u helpen.

Wees beiden sterk en help haar.

Maak het haar niet moeilijker, want een mens, die overgaat, is zeer gevoelig, zeer sensitief.

Die gevoeligheid staat in verband met het sterven.

Dan is hij vaak in een toestand van halve bewusteloosheid.

In deze toestand is de geest ontvankelijk voor alle trillingen, die op hem afgestuurd worden; dus, moeder, wat gebeurt er nu?

Omdat u schreit maakt ge haar door uw grote smart het scheiden moeilijker.

Daarom vraag ik u nogmaals: maak u niet van streek en maak haar het heengaan niet moeilijk.

Geloof me, moeder, het sterven is heerlijk.

O, als u kon zien, wat ik zie, als voor u de sluier maar even werd opgelicht, wat zou u dan met mij gelukkig zijn; dan was u overtuigd.

Maar ik weet, dat het niet gemakkelijk voor u is, omdat u niet kunt zien.

Zij gaat naar het Hiernamaals en daar zal zij gelukkig zijn voor eeuwig.

Alcar heeft het mij deze morgen gezegd.

Het was dus Greetje?”

„Ja, niemand anders.”

„Zij moet zich reeds lange tijd van tevoren, men kan wel zeggen van het ogenblik af dat het ongeluk geschiedde, met jou hebben verbonden.

Wanneer wij overgaan, zullen wij het eerst aan hen denken, die wij het innigst liefhebben.

Liefdebanden verbinden ons en die geestelijke krachten zullen wij eerst in dát leven leren kennen.

Toen Greetje in dat leven ontwaakte, zal zij zeer zeker hebben gevoeld dat je treurde.

Doordat zij het voelde, trok je haar naar de aarde terug.”

„Ik?”

„Ja, jij.”

„Hoe is dat mogelijk?”

„Je ziet, hoe innig gedachtekrachten kunnen zijn, je zult het later beleven, wanneer ook wij dat leven binnentreden.

Je stoorde haar geluk, omdat je treurde en met haar was verbonden.

Dit is een grote belemmering voor hen, wanneer zij daar aankomen.

Greetje keerde terug, maar zag dat je haar niet waarnam; toch trachtte zij je droefheid in geluk te veranderen en wel op een wijze, die je reeds bekend is.

Toen zij zich dus liet zien, loste al die narigheid op en je keerde terug in je eigen afstemming.”

U kunt de geestelijke dood ... dat is geen dood, maar het geestelijke evolueren kunt u beleven.

En dat is dan langzaam ...

U weet van tevoren ...

U voelt ...

U legt zich neer en u slaapt in.

En dan kan men, uw lichaam kan men wegbrengen.

Maar u hebt de geestelijke dood en het sterven beleefd.

Er zijn enkele mensen, zeer zeker.

Crisje ...

Als u het derde deel leest straks van ‘Jeus III’, dan zult u de geestelijke dood van Crisje beleven.

Ik heb hem reeds beschreven in ‘De kosmologie.’

Zij wist twee dagen van tevoren ...

En toen ging ze neerliggen, en ze stond weer op.

En ze ging de mensen nog goedendag zeggen.

Ook in haar ...

Ze trad al uit.

U treedt eruit, u beleeft geestelijke wonderen.

Die eigenschappen, die u leest in ‘Geestelijke Gaven’ ...

U bent geestelijk bewust.

Dus die, dat lichaam heeft niets meer te betekenen, u beleeft uw loskomen zelf.

Is dat niet mooi?

Het sterven is het machtigste wat u hebt.

Bent u nu hatelijk, bent u trappend, bent u snauwend, bent u grauwend, bent u klein, bent u zielloos, hebt u geen liefde, dan remt dat alles de geestelijke overgang.

U moet maar eens een mens ...

U moet nu maar eens met mensen beleven, gaat u maar eens de dood beleven, dan leert u veel, indien u die wetten kent.

Het mooiste dat meester Alcar André heeft laten beleven tijdens zijn genezen was, de verschillende overgangen van de mens.

Wat heb ik weer geleerd, zegt André.

Had u nu maar geen haat, en had u maar niet dat bezit bij u, en had u dit maar niet, en dat maar niet, dan zult ge geestelijk verantwoord, harmonisch met Moeder Natuur en de ruimte uw overgang, de nieuwe evolutie beleven.

En hoe sterft de mens?

Angst voor de dood.

Angst voor de dood is er niet, moet niet in u zijn.

De dood is geen angst, de dood is er niet.

Er is alleen evolutie.

Altijd is de dood nu nog narigheid.

U aanvaardt die evolutie niet.

Welke mens kan blijmoedig zeggen: ‘En vanavond, morgenavond ga ik sterven.

Heerlijk’?

Dat is het.

‘Ik heb zondag feest.

U moet al de vrienden en de mensen en de maatschappij uitnodigen op champagne’, want gij gaat ‘de kist’ in.

Dat doen wij.

Dat doet André aanstonds.

Nu moet u eens teruggaan naar elk mens; alles dus wat afbreekt, dat haat, wat niet in har(monie), wat geen ...

De mens die geen liefde bezit, kan geen geestelijk sterven beleven.

Is dat niet rechtvaardig?

Dus u hebt uzelf in handen.

Nu sterft u een ziekelijke dood, een geestelijke disharmonische dood.

Die is veel erger dan de ziekelijke.

Wist u dat?

Want de mens is disharmonisch ingesteld voor Gene Zijde.

Dus geestelijk moet u de dood beleven.

Stoffelijk heeft het lichaam geen betekenis meer.

Dus alles krijgt u geestelijk op uw dak.

En dat is veel.

Blijmoedig sterven nu, blijmoedig vertrekken van elkaar en zeggen: tot aanstonds.

Ze weet nu, dat zij haar uren tellen kan.

En die kracht zegt haar ook nog, dat zij afscheid moet nemen van alles.

„Néén, er is niets meer waaraan ik nog denken moet.

Schuld hebben wij niet, Hendrik, géén mens krijgt een cent van mij.

Ik heb nog nooit één mens tekortgedaan.

Ik heb mijn hele leven hard gewerkt, Hendrik.

Ik heb heel mijn leven niet één mens bedrogen, Hendrik.

Crisje daalt in haar organisme af, zij leeft nu weer in haar gewaad, waarvan André haar nu kan geven, dat hij al deze wetten kent.

Vader en Miets blijven waken.

Hij hoort nu, dat zij hem roept, blijft roepen, doch dan werkt zijn vader op haar leven in en valt zij in diepe slaap.

Er zullen nog uren voorbijgaan dat zij heeft geslapen.

Toch voelt zij zich jonger worden, haar ziel bezit reeds de Geestelijke Vleugelen.

André ziet, het uitdovende leven ontspant zich, het organisme geeft de strijd over.

De ziel laat thans de stelsels vrij, het zenuwstelsel reageert nu op de gevoeligheid van haar persoonlijkheid, angst en beven is er niet, géén doodstrijd kan de ziel het vrij uitgaan tegenhouden.

Dit is harmonisch sterven!

Zó heeft God het gewild!

Wie zó sterven kan, voelt en beleeft geluk!

In haar slaap voelt zij zich gelukkig.

Lichtend zijn haar gedachten, haar man waakt en haar dochter waakt.

De ziel krijgt die gedachten en krachten toegezonden en zuigt dat als liefde in zich op.

Dit is weten!

Dit is éénzijn met de dood!

Dit is overgave!