Op een contactavond werd aan Jozef Rulof gevraagd waarom een bepaalde vrouw ieder jaar op 12 mei, ’s nachts om 3.45 uur, wakker schrok, het tijdstip waarop haar man gesneuveld was in 1940.

Jozef verklaarde dat gebeurtenissen die voor ons leven heel veel betekenis hebben, pas kunnen wegzinken wanneer wij die gebeurtenissen volkomen hebben beleefd, verwerkt en overwonnen.

Die vrouw reageerde elk jaar weer op het tijdstip van overlijden, omdat ze dit verlies niet kon overgeven.

Zij hield zelf dit tijdstip vast, omdat ze innerlijk het verlies niet aanvaardde.

Daardoor ervaarde ze telkens weer een shock op dat tijdstip.

Haar wil hield dit tijdstip vast, onbewust wilde ze dit niet loslaten.

Een andere moeder kwam bij Jozef omdat ze altijd weer wakker schrok op het tijdstip dat haar dochter in een ander land door veel narigheid verongelukt was.

Jozef gaf haar de raad om alles over te geven, om op die wijze vrij te komen van haar eigen verlangens.

Haar dochter leeft immers voort en ze zal haar terugzien.

Hij zei tegen de moeder dat ze moest trachten om de ellende van het verlies te beleven, omdat die ellende moest sterven.

Ze ging hiermee aan de slag, beleefde de ellende tot in de diepte, en overwon na maanden de gebeurtenis.

Op de verjaardag van het tijdstip waarop de ellende was begonnen, bleef ze nu vrij van angst, omdat er geen onverwerkte gevoelens meer waren.

Maar wat te doen als men de oorzaak van zijn angst niet kent?

Waarom heeft iemand een panische angst voor vuur, voor water, voor kleine ruimten, voor hoogte, of juist voor het oversteken van een straat, terwijl er in dit leven niets is gebeurd dat die angst kan verklaren?

Iemand anders heeft er totaal geen last van, die stookt rustig een kampvuurtje, gaat heerlijk zwemmen in zee, zit zonder spanning op een klein toilet, staat fluitend op een hoge ladder, en steekt tienmaal per dag een drukke straat over zonder angst.

Een fobie kan niet ontstaan zonder oorzaak.

Ooit moet men iets heel ergs ervaren hebben, om er later zo’n sterke angst voor te voelen.

Ligt die ervaring niet in dit leven, dan moet die ervaring vóór dit leven liggen, in een vorig leven.

Wanneer men ooit levend verbrand werd zonder een uitweg te vinden, kon die ervaring niet in dat leven verwerkt worden.

Toen alle ervaringen van dat leven wegzonken naar het onderbewustzijn van de ziel in de ‘wereld van het onbewuste’ tussen twee levens in, kon die ervaring van de verbranding in een afgesloten ruimte niet tot rust komen in het gevoelsleven.

In een volgend leven zal de mens kleine ruimten mijden, en wordt het claustrofobie genoemd.

Wanneer men ooit bij het oversteken van een straat plots overreden werd door een stel paarden voor een kar, dan zal men in een volgend leven een panische angst voor het oversteken van straten of pleinen kennen, wat agorafobie of pleinvrees genoemd wordt.

Voor wie ooit in een ravijn gestort is, en daardoor hoogtevrees gekregen heeft, kan het staan op een laddertje al bedreigend zijn.

Als iemand verdrinkt in zee, zal hij wellicht in zijn volgende leven niet rustig in open water gaan zwemmen.

Wanneer men ooit in een ver vorig leven op straat overreden werd, dan kan het helpen om nu heel bewust de straat over te steken en zichzelf te laten ervaren dat het oversteken van een straat nu niet tot hetzelfde resultaat leidt.

Het herbeleven van dezelfde situatie zonder de gevreesde (en beleefde) dodelijke gevolgen kan het genezingsproces bevorderen.

In welke mate een therapie door herbeleving kan helpen, zal meestal afhangen van hoe ver de oorzaak in het verleden zit.

Als de ziel al vele levens beleefd heeft tussen het dodelijke ongeluk en het huidige leven, dan kan de angst voor de straat al behoorlijk weggezakt zijn.

Is de oorzaak lichter, dan is de remedie binnen handbereik.

Jozef Rulof heeft op een contactavond een voorbeeld gegeven dat hij zelf had beleefd.

Omdat hij met zijn gevoel helemaal opgelost was in zijn boek ‘Het Ontstaan van het Heelal’, miste hij verschillende treinen, en kwam vier dagen te laat aan bij zijn vrouw, die in Wenen op hem wachtte.

Hij gaf zichzelf op zijn kop, maar een innerlijke shock had hem te pakken.

Twee jaar lang droomde hij dat hij de trein miste, nooit lukte het hem om in die trein te komen.

Totdat hij twee jaar later in de werkelijkheid opnieuw die trein moest nemen.

Ditmaal handelde hij volbewust, het zou hem niet opnieuw gebeuren!

Hij stapte nu op de juiste trein, en ... zijn dromen waren voorbij!

Fobie en angst -- Bronnen