In 2003 werd in België een rechtszaak tegen de uitgever van de boeken van Jozef Rulof aangespannen.

De aanklagers beweerden dat er in deze boeken passages voorkomen die de Belgische negationismewet overtreden.

Dit is de ‘Wet van 23 maart 1995 tot bestraffing van het ontkennen, minimaliseren, rechtvaardigen of goedkeuren van de genocide die tijdens de tweede wereldoorlog door het Duitse nationaal-socialistische regime is gepleegd’.

De rechtszaak duurde vier jaar.

Op 3 april 2007 sprak de rechtbank van Dendermonde de uitgever vrij van alle aanklachten.

In hun vonnis schreven de drie rechters:

‘De rechtbank heeft zich de moeite getroost om het boek “De Volkeren der Aarde door Gene Zijde bezien” door te nemen.

Uit dit boek blijkt duidelijk dat de genocide niet wordt ontkend, niet wordt geminimaliseerd, niet wordt gerechtvaardigd en niet wordt goedgekeurd.

De rechtbank beperkt zich tot het citeren van een passage uit het ter correctionele griffie neergelegde boek “De Volkeren der Aarde door Gene Zijde bezien”.

Het betreft de uitgave 2001 (de eerste druk verscheen in 1946).

De geciteerde tekst bevindt zich op de bladzijden 168 en 169:

(De rechtbank): De geschiedschrijving laat Jozef Rulof aan anderen.

Rulof ‘filosofeert’ dan verder.

Hij stelt dat hij moet aantonen dat Adolf Hitler het instrument is, waarop deze eeuw speelt en hij preciseert:

(De rechtbank): Uit dit ‘gefilosofeer’ van Rulof blijkt nergens dat hij de genocide ontkent, goedkeurt, schromelijk minimaliseert of poogt te rechtvaardigen en evenmin enige intentie daartoe heeft.

De rechtbank gaat ter zake niet meer citeren, doch verwijst hiervoor naar de inhoud van het boek “De Volkeren der Aarde door Gene Zijde bezien” (2001) in zijn geheel.’

En verder schrijven de rechters nog:

‘De boeken toegeschreven aan Rulof dienen tevens te worden gezien in de tijdsgeest waarin zij werden geschreven.’

Wanneer Jozef Rulof later op de Tweede Wereldoorlog terugkijkt, bespreekt hij herhaaldelijk het grote lijden dat toen heeft plaatsgevonden.

Zo geeft hij op een contactavond in 1952 aan dat de mensen in de concentratiekampen meer geleden hebben dan Christus aan het kruis:

In het boek ‘De Volkeren der Aarde door Gene Zijde bezien’ wordt in de menselijke terminologie die in die tijd gebruikt werd, beschreven wat de zogenaamde ‘taak’ was van Hitler.

Hiermee wordt bedoeld welke rol hij in de Tweede Wereldoorlog vervuld heeft.

Het boek belicht deze rol ‘door Gene Zijde bezien’, dus vanuit het perspectief van de bewoners van het hiernamaals.

Daarom wordt Hitler ook een ‘instrument’ genoemd.

De bewoners van Gene Zijde, die in dit boek de meesters genoemd worden, hebben Hitler als instrument gebruikt om ervoor te zorgen dat hij de oorlog verloor, want anders had de ellende voor de mensheid nog veel langer geduurd en grotere vormen aangenomen.

In het artikel ‘Hitler’ wordt beschreven hoe de meesters op hem hebben ingewerkt om hem te laten verliezen.

Hij dacht geleid te worden door de ‘Voorzienigheid’ die hij als een astrale stem hoorde.

Hij besefte niet dat de meesters hem hierdoor juist die stappen lieten nemen, waardoor zijn grote leger overwonnen kon worden.

De concentratiekampen hebben echter nooit tot de ‘taak’ van Hitler behoord.

In de artikelen ‘Joodse volk’ en ‘Hitler’ wordt toegelicht dat Hitler Joden liet martelen en vergassen uit een persoonlijke haat die hij in zijn vorige levens had gevormd.

Zoals beschreven in het citaat dat de rechters aanhaalden, loste Hitler op in het voordierlijke kwaad dat hij tijdens de oorlog heeft opgeroepen.

Hierdoor heeft hij een nieuw en onnoemlijk groot karma opgebouwd, waardoor hij vele miljoenen jaren zal moeten werken om weer met het leven in harmonie te komen.

Vele woorden in de boeken van Jozef Rulof dienen niet alleen gezien te worden in de tijdsgeest waarin zij werden geschreven, maar ook in het licht van de terminologie die toen gebruikt werd.

Daarom wordt in de boeken geschreven over ‘de taak van Hitler’, ‘het kwaad’, ‘de duivelen van de hel’, ‘Satan’, ‘de Voorzienigheid’, ‘Gene Zijde’, ‘het Koninkrijk Gods’, ‘de Joden’, ‘het Duitse volk’, enz.

Het artikel ‘verklaring op zielsniveau’ rekent deze terminologie tot het ‘aardse denken’.

In de boeken worden deze termen gebruikt om op woordniveau aan te sluiten bij de lezer uit die tijd.

Gaandeweg bouwen de meesters een hoger verklaringsniveau op, waarin zij de werkelijkheid beschrijven op hun eigen waarnemingsniveau.

Hierin staat de ziel centraal.

Wanneer de meesters een verklaring op zielsniveau geven, klinkt dat heel anders.

Dan zeggen ze bijvoorbeeld dat er in de Tweede Wereldoorlog niemand is doodgegaan:

De ziel als onze eeuwige wezenskern gaat niet dood, zij gaat na het aardse leven over naar het hiernamaals of reïncarneert in een volgend aards leven.

Ook tijdens een oorlog kan er geen ziel sneuvelen of vermoord worden, want het leven van de ziel kan niet vernietigd worden, alleen haar lichaam.

Als in de boeken van Jozef Rulof een verklaring op zielsniveau gegeven wordt, kan het voor het menselijke denken lijken alsof de Holocaust en het lijden van het Joodse volk geminimaliseerd zou worden.

De schrijvers van deze boeken, de meesters, doen op dat moment echter niet aan menselijke geschiedschrijving, maar aan het verwoorden van de eeuwige realiteit op zielsniveau die zij hebben leren kennen.

Op zielsniveau bestaat er geen ‘taak van Hitler’, want een ziel kan nooit de taak hebben om andere mensen te vermoorden of een oorlog te beginnen.

Hitler heeft zich als persoonlijkheid zelf tot taak gesteld om de wereld te vormen naar zijn voordierlijke gevoelsleven.

Dat hij hiermee zijn ziel een ontzagwekkend groot karma aandeed, wist hij als persoonlijkheid niet, anders had hij de gruwelijke handelingen niet laten uitvoeren.

De meesters zeggen dat door deze ontzettende gruwelijkheden de mensheid het gevaar van teveel macht voor één iemand heeft ingezien: