En zo kan ik u heus wel verklaren, mevrouw, juffrouw, dame, dat u in Schotland of Ierland of waar je komt, in Rusland, en daar en daar en daar, dat je plotseling voor een mens staat die je niet kent en waarvoor je voelt.

En we zijn niet vreemd van elkaar.

Hier zit nog een grootvader van mij ook, hij is nog een moeder van me.

Ik heb hier drie kinderen zitten, vier.

Ja, dat zijn allemaal kindertjes van mij.

Zie je?

Maar ze nemen het niet.

Meneer De Wit ook toch, hè?

U bent toch een kleine jongen van mij?

‘Ja’, zegt meneer De Wit, ‘ik wil het wel weten.’

Ik heb u nog nooit van de wal in de sloot gestuurd.

Is het waar of niet?

Toch bent u ouder en toch kan ik zeggen: ‘Hij is een kind van me.’

‘En wat moet je met die mensen?’

Ik zeg: ‘Ja, ik kan toch niet in die tijd gaan terugleven’, want dat bestaat immers niet.

Want nu kan ik al de werelden op mijn dak nemen en ik heb de middelen niet.

Maar er lopen hier kinderen en van u en van mij in Den Haag rond en hebben niet te eten.

Meneer, breng eens een tientje daar naartoe, een tientje daar naartoe.

In tijd van vijf dagen ben je los.

Het is maar goed dat u niets van reïncarnaties afweet.

U houdt niets meer over.

Om kwart voor zeven word ik wakker.

Meester Alcar zegt: ‘Als je nu zorgt dat je kwart voor tien op de hoek van die en die straat bent’, bij mij op de hoek daarzo, ‘ontmoet je een oud vrouwtje van tachtig.’

En dat is ook een moeder uit die en die tijd.

Toen kwamen we in Finland terecht.

Ik dacht: Die is goed.

Hij zegt: ‘Waarom zou ik je dat bewijs niet willen geven.

Je bent iets kwijt.’

Hij zegt: ‘Maar ze heeft vijfentwintig gulden nodig.’

En nu kun je zeggen, dames en heren: ‘Wat mooi.’

Voor die contacten had ik mijn hele bezit weg willen geven, want alles wat ik maar in de oorlogstijd, in de oorlogsjaren met schilderijen in mijn zak kreeg, ging er daar weer uit.

Want toen kon je iets geven, toen kon je iets kwijt aan de mensen.

Ik, om kwart voor tien op de hoek, gelijk om mijn hoek daar, u weet waar ik woon.

In de Willemstraat, daar om de hoek bij die sigarenzaak, komt daar aan de overkant het vrouwtje aangetippeld.

Ik zeg: ‘Dag, dame.’

‘Dag, meneer.’

Ik loop door, ik denk: Ik ga er dadelijk maar niet op in.

(gelach) En ik sta nog geen drie meter verder, ik blijf staan, zij blijft ook staan.

Ik zeg: ‘Dag, moeder.’

‘Dag, meneer.’

Aardig Schevenings vrouwtje was het.

Ik zeg: ‘Kijk eens.’

Toen zegt ze: ‘Meneer, dat wist ik vannacht al, u hebt vijfentwintig gulden voor mij.’

Ik zei maar niets over Finland waar we gewoond hebben.

Maar ik had ze dood kunnen drukken aan mijn hart, maar die ...

Dan zeggen de mensen: ‘Je bent gek.’

Maar ik had mijn eigen moeder gekust.

Een liefde van mij uit die en die tijd.

Meester Zelanus zegt verleden in Diligentia tegen mij – en dat hoorde u niet, onder de lezingen zijn wij vaak aan het praten – hij zegt: ‘Zie je dat kind daar van mij?’

Ik zeg: ‘Ja.’

‘Mijn kind.’

Ik zeg: ‘Hoe bestaat het.’

‘Ja’, zegt hij, ‘ze gingen daar- en daarheen.’

En in Amsterdam had hij zijn vader gezien, een moeder gezien, daar gezien.

Hij zegt: ‘Maar ik ga er niet op in.’

Ze zitten vaak op de eerste rij.

Hij zegt: ‘Er zitten er twee, die zijn er hier heel vaak.’

Komen, en dan praat hij er gaarne mee, hè.

‘Hij heeft mooie vragen.’

Hij zegt: ‘Moesten ze toch eens weten dat ik daar en daar ... dat we één waren.

Met mij, eigen bloed.’

Nog ziet hij zijn bloed.

Vind je het niet leuk?

En dat voor die wereld, terugkijken hier op aarde.

‘Maar’, zegt hij, ‘zij en hij en zij en zij en zij staan allemaal voor hun eigen leven.’

U moet zorgen nu dat u te eten krijgt voor uzelf.

U kunt die hele mensheid niet dragen want wij moeten zorgen dat we in ons leven harmonisch gefundamenteerd zijn.

Dat wil zeggen: U moet nu maken van uzelf wat er is.

En je kunt niet meer terug.

Maar meester Alcar kan meer dan dat.

André’s moeder leeft op aarde.

En dat moedertje uit Frankrijk kan hem helpen.

Meester Alcar weet waar zij op dit ogenblik leeft.

Hij laat eerst Jeus vastleggen:

„Hedenavond, de zevende september 1935 ... weet ik al, dat mijn moeder, mijn moeder uit mijn leven in Frankrijk, mij zal helpen om het tweede deel van de trilogie: Een Blik in het Hiernamaals ... uit te geven.

Wanneer zij tot mij komt, kan ik haar zeggen: ik ben uw zoon geweest in dat leven en wil zeggen; er is „Wedergeboorte op Aarde” voor man en vrouw.”

Jeus vroeg aan zijn meester:

„Wat doet u thans, meester?”

„Zij komt tot je, Jeus, en zal je het geld voor deze uitgave brengen, het énige geld dat wij nodig hebben, de rest volgt vanzelf, dat wil zeggen: dan hebben wij voldoende boeken verkocht.

Wacht dus rustig af, ik stuur haar tot je.”

Drie maanden gaan er voorbij.

Jeus heeft rustig gewacht, het boek komt vandaag of morgen uit.

Komt ze nog niet?

Hij heeft vele mensen leren kennen, door kringen die hij bezocht, mensen die door zijn boek tot hem kwamen, maar hij weet niet wie het is van al die dames, zeker géén van de grote kring of die hadden reeds lang geholpen, doch zij begrijpen het nog niet en doen niks voor Jeus.

Hij praat daar ook niet over waarop hij wacht, nu die mensen zich zo hebben getoond, kan hij ze toch innerlijk niet bereiken.

Néé, zijn moeder is daar niet bij.

Op een middag komt er een dame tot hem.

Ze is overstuur en plotseling weet hij, dat zij het is.

Hij grijpt zijn ontvangen schrift, legt het op tafel neer en nu mag zij vertellen wat ze heeft.

Er komt:

„Vannacht heb ik iets wonderbaarlijks beleefd.

Ik werd om drie uur echt wakker gemaakt en toen kreeg ik een visioen te zien.

In dat visioen zag ik Anthony van Dyck en die zei tegen mij: gá tot Jozef Rulof, hij is André, uw kind uit Frankrijk.

Ik ben Anthony van Dyck, zijn meester.

U moet hem helpen.

Hij heeft uw hulp nodig om zijn tweede boek: Een Blik in het Hiernamaals te betalen.

Wilt u hem helpen, in naam van de meesters, in naam van Christus?

Ga dan tot hem.

Een bedrag van tweeduizend gulden is nodig!”

Als de dame uitgesproken is, legt Jeus zijn gekregen schrift op tafel.

Alles klopt, deze mooie ziel heeft voor dit werk álles over en is dankbaar, dat zij dienen mag, maar vooral, dat zij haar kind uit het verleden mocht ontmoeten.

En nu is dat een band geworden, hij zal haar steunen door zijn krachten, hij geeft haar één middag in de week om met hem te praten, waardoor zij niet meer alleen is.

Laat ik u vertellen en dan weet u meteen, hoe Jeus én de Wienerin dat toch weer goed hebben moeten maken, dat zij zeven jaar lang ... hoort ge dit ... zeven jaar lang haar elke woensdagmiddag hebben ontvangen.

Dan kon Jeus zijn werk neerleggen en praten, haar van zijn reizen en de wetten vertellen.

Dat werd ’n tijd, waardoor hij zich gekraakt voelde, maar meester Alcar wilde het, omdat het hem voor zijn karakter zou steunen.

Zeven jaar lang hebben zij haar als een moeder gediend.

Zeven jaar lang, precies op tijd, betrad zij hun woning en dan heette het opzitten en handjes geven, dienen, zover dienen, zoveel geven aan dit leven, waardoor zij waarachtig kon zeggen: Ik ben opgenomen door de meesters van Gene Zijde!

Jeus en de Wienerin hebben haar gediend, als het ware de som door bloed betaald, hartelijkheid en wijsheid geschonken; wie zou dat niet hebben gewild?

Zó zijn meesters, dat moeten instrumenten kunnen volbrengen.

Het ging prachtig, machtig mooi was het voor allen!

Anderen vroegen zich af: waarom krijgt dié zoveel van Jozef en wij niks?

Ze vertelden het niet.

Eerst de oorlog die kwam, in 1943 ... maakte een eind aan dit contact, omdat de ouden van dagen de stad uit gingen, de stad hadden te ruimen en kwam de moeder van André weer op eigen benen te staan, kon zij bewijzen wat zij kon en aan allen die openstonden voor de leer van de meesters, wat zij in ál die jaren van hem had ontvangen.

Jeus én de Wienerin, de engelen weten het, hóé jullie die taak af hebben gemaakt!

Dat was kunst, dat was plichtsbetrachting, dat was reine liefde én, nietwaar, Jeus, dan heb je toch telkens weer even kunnen uitrusten.

Jazeker, want Jeus wist niet meer van ophouden, hij wilde dag en nacht werken en ook dat werd door dit contact eventjes voorkomen.

Het één diende het ander en dat bewijst de rest!

Géén speld was ertussen te krijgen, het „Tweede Deel” kwam uit, voor het derde en het vierde boek hadden wij geen zorgen meer, langzaam maar zeker kwamen wij zover en konden de volgende werken in rust geschreven worden.

Nu hoorde hij zeggen: „Mijn zoon, zoudt ge nu mijn kind willen zijn?”

(Mevrouw in de zaal): ‘Is het een voorrecht om in dit leven alleen door het leven te moeten gaan?

Het lijkt me van wel want je moet als je overgaat ook alleen zijn en dan ben je er al aan gewend.’

Maar het gaat om het geestelijke, ik bedoel, je geestelijke opbouw moet je toch alleen doen, niet?

Als je later achter de kist bent, als je sterft moet je toch alleen verdergaan, je moet alleen alles opbouwen, en je moet er alleen zelf voor werken.’

(Mevrouw in de zaal): ‘Ja, maar hier bouwen een heel hoop mensen op hun compagnon, of de man op de vrouw waar ze mee getrouwd zijn.’

Ook dat.

(Mevrouw in de zaal): ‘Die moet je toch loslaten.

Dus je bent er niet meer aan gewend, en je moet die mensen per slot van rekening uiteindelijk weer loslaten.’

U zult ze één keer los moeten laten.

U staat voor uzelf.

De één heeft contact met de ander, de vrouw, de man, of vrienden, of wat dan ook, maar u moet het toch voor uzelf alleen doen.

Dat neemt u toch?

(Mevrouw in de zaal): ‘Ja, dus als je er al aan gewend bent om dat alleen te doen, dan wil dat zeggen dat als je overgaat, dan hoef je tenminste niet iemand los te laten.’

U wilt zeggen: als u hier al bezig bent ...

(Mevrouw in de zaal): ‘ ... om jezelf los te maken van alles, wat er om je heen is, dan is dat een groot ...’

Dan is dat daarginds achter de kist bezit.

(Mevrouw in de zaal): ‘Ja.’

Ja, dan is het bezit.

Maar hoe is nu uw leven?

Nu kunt u ...

U kunt het aan, alleen te zijn, u verwerkt het, u beleeft het, en honderdduizend mensen.

En dacht gij nu dáár in hogere toestanden alleen te kunnen staan en het voor uzelf uit te maken?

(Mevrouw in de zaal): ‘Nee, dan word je geholpen.’

Daar hebt u het weer.

En dat wil nu zeggen, u hebt de aarde hier te beleven, de maatschappij te beleven, maar hoe beleeft ge uzelf nu voor het geestelijke?

En dat is weer nieuw.

Voelt u wel?

Want, kunnen wij zeggen, nu weer: in alles kan ik mij staande houden, ook wanneer het innerlijke leven voor de ruimte en voor de wetten van God spreekt?

Ziet u, dan hebt u straks die vriend, die meester weer nodig.

Híér gaat het, omdat u zelfstandig bent.

U hebt uw kring, uw taak, uw werk, uw eten, uw drinken, dan gaat dat allemaal.

Maar dat geestelijke voedsel daarginds dat we moeten verdienen is een wet.

En dan heet die wet ...

Nu zegt u hier wel ... kunt u wel op eigen benen blijven staan, en u kunt het allemaal alleen aan.

Ja, waarom?

Omdat ge hier eten kunt kopen.

U kunt werken voor een bezit, een bestaan hier.

Maar wanneer we geen innerlijke liefde en niet in harmonie zijn, met duizenden karaktertrekken niet, voor die wereld – mevrouw, en die zijn er niet te koop – hoe wilt u die dan beleven op eigen kracht?

Dan verdrinken wij in onszelf.

Is dat niet duidelijk?

En dan kunt u wel zeggen: Ja, dan ben ik daar klaar.

Nee dame, ik heb het zelf beleefd, dan moet u dáár eraan beginnen.