André denkt, hij maakt zich gereed voor de sferen van licht.

Ik voel dat hij mij volgt.

Wij zijn sinds zijn geboorte één geweest.

Hij ziet mij nu als een jongeling van zevenentwintig jaar, aan het licht in mijn ogen herkent hij mijn bewustzijn.

Hij kent mij, door het boek ‘De Kringloop der Ziel’, ook die wetten heeft hij leren kennen.

Mevrouw H. de Jong-Cafourek vraagt: „Toen meester Zelanus zich zondag – na de lezing – terugtrok uit uw lichaam, verduisterde het voor mij.

Nu wil ik vragen: kan ik dat gezien hebben of was het maar verbeelding?

Dan verzoek ik u – en dat doe ik met een bang hart – te vertellen, hoe meester Zelanus eruit ziet.

Mag dat?”

Jozef: „Zeker dame, mag dat.

Ik zal u iets van zijn machtige persoonlijkheid vertellen.

In de eerste plaats, die verduistering hebt u goed gezien en dat hoor ik liever, dan wanneer de mens het heeft over „gouden licht” en over scharlaken mantels en zo al meer.

Dit is waarlijk prachtig.

U hebt hem zien gaan, hij trok zich toen uit mij terug en wat vanzelfsprekend is, óók al zijn licht, want hij is een lichtende gestalte.

Mooi is dit, dame, mijn compliment, omdat u zo in alle eenvoud vertelt, wat u waarnam!

Meester Zelanus ziet er ongeveer uit als bijvoorbeeld een u bekende filmspeler.

Hebt u van Leslie Howard gehoord?

Ja, welnu, meester Zelanus is donker, heeft flitsende ogen en een groot bewustzijn, hij is thans de eerste adept van de hoogste meesters en de spreektrompet voor dit Universum, en van de Universiteit van Christus!

Hij is iets groter dan ik ben en slank.

U kent hem uit de ‘Kringloop der Ziel’, doch nu is hij natuurlijk heel anders en ge zoudt hem niet herkennen.

Hij heeft alle bestaande wetten leren kennen en met het behalen van zijn kosmische graad ontving hij de geestelijke naam Zelanus, dat is: „Ondervinding door liefde”.”

Ik heb veel orchideeën ontvangen door, alleen, de boeken te mogen schrijven voor de meesters.

En dat heb ik verdiend.

En er waren miljoenen ook gereed, maar ik was er net voor.

Of zij hadden door hun eigen studie ...

Ziet u wel: geen genade.

Maar door hun leven in de tempels te hebben beleefd, gevolgd, hebben zij zich gereedgemaakt voor een taak, de massa op te trekken, de mens te overtuigen, totdat er ...

Er worden nu vijfhonderd miljoen vragen gesteld.

U bent nog niet eens aan de duizendste vraag in al die jaren.

Maar voordat wij, voordat ge die taak krijgt, worden u vijf miljoen vragen gesteld, tien miljoen, biljoenen vragen, en op hetzelfde ogenblik moet u het antwoord hebben; kunt u, mag u geen twee seconden mee wachten.

Maar nu zijn we zover dat de meesters kunnen vragen wat ze willen, en gij kunt hier vragen wat u wilt – die vraag die was heel diep daar – en dan voelt u, hij is nog niet uitgesproken, of de wet spreekt reeds in mij.

En dat is kosmisch éénzijn; en dat zijn orchideeën.

En dan kunt u zeggen: die man kletst, of, die man praat, maar een aards wezen is er niet toe in staat om die vraag en enkele andere te beantwoorden.

U krijgt hier reeds kosmische vragen.

Vind ik heel goed.

Als ik die honderd procent verlangen zie, ingesteld niet op de persoon meester Zelanus, maar op de waarheid, op het dorsten, ben ik er direct; en nu kan ik niet komen, ik kan me niet laten zien.

Ik zei het u, ik stond naast dit leven.

Hij vraagt: ‘En waar is nu meester Zelanus, en ik heb al die lezingen meegemaakt en nu is meester Zelanus er niet.

Kent u meester Zelanus?’

‘Ja’, zegt iemand, ‘dat is de spreektrompet voor deze ruimte.

Wie kent hem niet hier?

Iedereen heeft het over meester Zelanus.

Er is maar één Universiteit van Christus op aarde.’

‘Waar is dan meester Zelanus?’

U dorst niet genoeg.

U verlangt nog niet.

Ga nu maar weer naar uw stad en zeg: ‘Há, mijn goden.’

Ga maar naar een bokspartij en vraag: ‘Há, mijn godheid, wat slaat u heerlijk.’

Het is toch de waarheid?

Want ik moet die dingen ontleden voor u.

Niet Rulof.

Ik ontleed die dingen, ik móét me met uw stof verbinden.

Gaat u maar naar de maatschappij, gaat u maar naar die boksavond: ‘Há, godheid, wat hebt u een liefde om dat kind daar neer te knallen.’

Meester Alcar benijdt me waarlijk dat hij het niet kan zijn die spreekt.

Hij is nu te ver weg.

Ik heb nog afstemming op de aarde, hij niet meer.

Wie buiten de vierde sfeer is, die komt niet meer terug om te spreken, want die mensen zijn te ijl en vergeestelijkt.

Die kunnen in de menselijke narigheid, de afbraak en de bezoedeling, in die aura die nu op mij afkomt, niet afdalen want die aura stinkt.

Ik heb het niet tegen u, anders loopt u weer met een druk vandaag.

Ik moest de boeken schrijven, en ik moest met hem leren spelen, als kind.

Ik heb het dialect moeten leren, want er is geen gedachte – geen eten, geen drinken; dat liet ik aan hem over – maar er is niets voor zijn ontwaken of ik was in hem.

En anders is dit spreken niet mogelijk.

Dus ik moest onherroepelijk zíjn leven beleven.

Dít leven moest ík ondergaan en optrekken, dat was mijn taak.

En meester Alcar stond daarbuiten.

Die had dat in handen.

Voor dit armoedige woord, zal ik maar zeggen, wat u al jaren, jaren hebt beleefd, voor dit woord van de ruimte, vanuit de ruimte, is zoveel gedaan.

Ja, ik heb die boeken geschreven.

Ik zit ...

Ik ben nu geen persoon uit Frankrijk, geen beeldhouwer meer, geen Italiaan, ik kom nu uit de Achterhoek.

Want ik heb het leven van Jeus moeten volgen.

Anders had ik die boeken voor u niet kunnen schrijven.

Ik was de José uit zijn jeugd.

En nu spreken we weer met elkaar.

We spelen vanavond met elkaar, laten u glimlachen, geven u wijsheid, kosmisch geluk en de liefde; weer Jeus en José.

Maar nu André-Dectar en Lantos Dumonché-Zelanus.

Is het niet eenvoudig?

André vertegenwoordigt ons, nietwaar?

Ik weet alles van uw maatschappij af.

Wat u gisteren heeft uitgedacht, en het komt tot André, weten wij het ook.

Want ik moet het weten, omdat ik hem dat alles moet verklaren als het nodig is.

Hij geeft zich voor onze wereld, krijgt alles, en wij moeten, wij moeten, ik moet uw wereld – meester Alcar heeft dat niet meer nodig – maar ik moet uw wereld kennen en aanvaarden.

Anders zou ik u geen antwoord kunnen geven op ziekten en op niets.

Als meester Zelanus ben ik de eerste adept van meester Alcar voor de geestelijke wereld.

Mijn meester Alcar is mijn meester; ik ben de adept van hem, de eerste – maar hij heeft er honderd miljoenen – en daarom spreek ik.

Zo heeft meester Alcar – u krijgt het nu – een contact opgebouwd voor de astrale geestelijke ruimten en op aarde, waardoor de meester door mij en direct op André zijn denken en zijn contact, die hij weer bezit met de meester Cesarino, Ubronus, Damascus en de Halve Maan, kan doorgeven; en zo werd er een kosmisch instrument opgebouwd, waarvoor hij moest beginnen toen het kind Jeus van moeder Crisje in Gelderland geboren werd.