Dat hebben wij u geleerd, maar meester Alcar – dat heb ik u meermalen verteld – heeft ‘Een Blik in het Hiernamaals’ geschreven volgens ons menselijke, stoffelijke, aardse, maatschappelijke denken en voelen.

Dus niet geestelijk nog, en ook niet ruimtelijk en ook niet goddelijk bezien, maar doodeenvoudig, menselijk gevolgd.

André heeft de sferen leren kennen.

Indien meester Alcar die wetten nog niet had gevolgd, dan hadden wij deze boeken nog moeten beleven, doch nu is dat niet meer nodig.

Dit zijn dan de vreselijke „hellen” waarover de Bijbel spreekt en de mens te aanvaarden heeft gekregen.

Ook wij, André, hebben over „hellen” gesproken, omdat wij het menselijk voelen en denken hebben gevolgd, doch de „Kosmologie” spreekt niet meer van hellen.

Die zijn er immers niet!

Maar de mens heeft zo’n hel verdicht, geschapen, ook al was er hierin duisternis en begreep de eerste mens zichzelf niet, toch was de ellende niet zo afschuwelijk als wij nu hebben te aanvaarden.

Wie heeft de mens zó geschapen?

Hij zélf!

Wie heeft de hellen geschapen?

De mens!

Wij hebben de levenswetten van de eerste mensen gevolgd en leren kennen.

Zie nu het verschil.

Tracht u één te maken met deze wereld en gij kent uw eigen ellende.

Dat zegt de sfeer, geeft ons de levenswet als een ruimte te beleven en hebben wij thans voor het huidige stadium te aanvaarden.

In deze wereld leeft ál de ellende bijeen, die de mens op Aarde bezit, doch thans als een astrale persoonlijkheid.

Die ellende is persoonlijk.

De mens, man en vrouw hebben zich vergeten.

Niets heeft de mens tegen kunnen houden, hij heeft zich uitgeleefd door het leven op Aarde.

Wat wij nu op Aarde als het kwaad hebben leren kennen, vinden wij in deze wereld terug.

Miljoenen mannen en vrouwen hebben afstemming op deze werelden, deze zeven overgangen als levenswetten, omdat zij zich op Aarde aan het leven van de ruimte hebben vergrepen.

In de boeken ‘Een Blik in het Hiernamaals’, mijn broeder André, hebben wij ál de „hellen” ontleed.

Voor de Kosmologie stellen wij thans alléén de ruimtelijke wetten vast, want wij gaven het kind van Moeder Aarde een volledige ontleding van de sferen van de duisternis.

Dit is de wereld voor de ziel als mens.

Hierdoor werden er geen werelden over geslagen en bleef zijn persoonlijkheid in harmonie, ook al is hij meermalen bezweken.

Gij kunt nu aanvaarden, dat wij steen op steen hebben gelegd voor de „Universiteit van Christus”.

Dat beseft hij nu beter dan vroeger wanneer hij in de straten wandelde en aan ‘Zij die terugkeerden uit de Dood’, ‘De Kringloop der Ziel’ ... en de andere boeken beleefde en onderging, de reizen maakte naar de hellen en de hemelen.

Nu is hem alles duidelijk.

En indien meester Alcar daaraan niet was begonnen dan had hij ook niet gereed kunnen zijn voor dit denken.

Iemand uit de zaal vraagt nu: „Er bestaat dus geen genade voor het ontvangen van goddelijke gaven?”

Jozef zegt: „Neen, moeder, dame, die bestaat voor niets!

Wij mensen moeten ons alles eigen maken.

Was u hier, toen wij het over de menselijke stem hadden?

Ja?

Dan begrijpt u het zeker.”

Dame: „Ik begrijp het nu en aanvaard het, omdat dit voor mij de enige rechtvaardigheid is, want anders kreeg de éne mens alles en de andere niets en dat kan God niet goedvinden.

Maar ik las het woord „genade” toch in uw boeken!”

Jozef zegt: „Dat is waar, daarin spreekt meester Alcar nog over genade, maar dat is gezien vanuit het menselijk denken.

Waar wij het nu over hebben, behoort reeds tot de kosmologie en nu moeten wij ál die gaven eerlijk en door ons bloed ervoor te geven, verdienen!”

(Meneer in de zaal): ‘Maar al uw boeken spreken van genade; hoe verklaart u dit?’

Er bestaan geen genaden, dus ...

Meester Alcar heeft gezegd: ‘Dit is een genade’, maar toen zijn de boeken als mens (naar het menselijk denken toe) beschreven en beleefd.

Voelt u wel?

Dus u kunt ...

Noemt u dit wat André heeft ... hij schrijft, hij schildert, hij kan genezen, hij ziet, hij heeft zo’n tien, twaalf, veertien, vijftien, zestien, twintig gaven, noemt u ... – u hebt het reeds – dat zijn gaven, nietwaar?

Is toch zo?

Dat zijn gifts van Onze-Lieve-Heer?

Die zijn verdiend.

Dus, in het oude Egypte ...

Lees ...

Daarom brachten wij ‘Tussen Leven en Dood’, ‘Een Blik in het Hiernamaals.’

Maar komen wij tot de kosmologie, dan zult gij álles moeten verdienen.

Dus André-Dectar, Jozef Rulof is gereed om dit te verkondigen, om dit te brengen.

Maar álles zult gij verdienen.

Maar wanneer gij dat in de boeken ontmoet, dan is het voor de mens die nog in dat genadeachtige bewuste of onbewuste leeft, geschreven.

Voelt u wel?

Dus aangepast aan het maatschappelijke, dogmatische, Bijbelse denken.

Want u voelt wel, meester Alcar, de meesters hadden niet onmiddellijk met kosmologie kunnen beginnen, dat had, die had André, zelfs als Jeus, niet kunnen begrijpen.

Dat is langzaamaan opgebouwd.

‘Wij vertrekken van de aarde.

De aarde baadt in zonnelicht, doch wij stellen ons in op de geestelijke astrale wereld en nu wordt het duister, dus de zon verdwijnt.

U kent al die wetten nu omdat u de twintig boeken bezit.

U voelt wel, u moet twintig boeken kunnen en hebben gelezen, wilt u de kosmologie kunnen verwerken.

Want u moet nu weten wat wij allemaal zien en beleven en waarom wij kunnen zeggen: wij lossen op voor dagbewustzijn omdat wij de geestelijke werelden willen betreden.

En dan eerst gaat u begrijpen hoeveel onnodige woorden die de mens moet leren ...

om bewust te worden voor de ruimte.

Dan kunt u de helft van uw woordenboek overboord gooien als u de schepping gaat zien.

Bijvoorbeeld: een dood is er niet meer, dat heet nu: evolutie, ik ga verder.

Verdergaan is de dood.

Wat voor narigheid heeft dat woord ‘dood’ niet op aarde?

‘Mijn moeder is dood!’

En wij zeggen: ‘Nee meneer, ze kreeg ‘vleugelen’, ze gaat verder, of naar de aarde terug.’

Moet u eens nagaan wat een verschil.

Leven en dood is er niet, evolutie, vader- en moederschap en wedergeboorte, evolutie.

Dat hebben de planeten, hebben wij, heeft al het leven.

De ruimte is zo doodeenvoudig, als je de goddelijke fundamenten maar kent, en de overgangen.

Maar u voelt wel, om deze boeken al te schrijven is al een ongelofelijke moeilijkheid om het juiste woord te vinden.

Maar daar zijn de meesters kunstenaars in.

Kunstenaars.

En het woordenboek van ons zal heus wel veranderen, dame, naarmate de mens meer bewustzijn krijgt, dan heet dat woord ‘sterven’ ... dat is duidelijk, nietwaar?

Maar, mevrouw, dat is niet duidelijk voor de massa en de wereld.

Want het sterven bestaat er niet eens.

Er is ook geen doodgaan – die doodgaan – en doodslaan, ‘Ja’, zeggen ze, ‘ik heb een mens vermoord’, maar straks kunt u al geen mens meer vermoorden.

Al die woorden die gaan uit ons woordenboek vandaan.

En dan krijgt u het geestelijke woord én de betekenis.

Wij hebben zoveel woorden in ons woordenboek hier die niets en die valse betekenissen bezitten.

Sterven.

En als u dan op de kosmische weg komt, dat wil zeggen, als u nu met kosmische wetten en wetenschap te maken krijgt, dan kunt u de helft van dat woordenboek, dat uitbeeldt: geestelijke wetenschap, psychologie ...

Dan is de geleerde er glad naast.

En dan zegt hij wel: ‘Dat is dit’, maar dat is het niet.

„Ik heb mij toen zo uitgedrukt, omdat ik u de „Kosmologie” nog niet verklaren kon en dat hebben wij nu te aanvaarden.

Meester Zelanus zegt: ‘Daar heb ik niet over geschreven want dan breng ik de mens in te veel wetten.’

Kijk, ze hebben die boeken in die tijd, hebben ze ook pertinent uit de kosmos vandaan gehouden.

De meesters hebben door 20 boeken u eerst ingewijd, voordat gij aan de „Kosmologie” kunt beginnen.

Máár, de „Universiteit van Christus” geeft antwoord op al deze vragen en verklaart de levensgraden en levenswetten voor de mens, het dier en Moeder Natuur.

Menselijke gedachten hebben een ruimte opgebouwd.

De maatschappij is ontstaan door úw denken en voelen, maar niet door de Albron.

U hebt aan de zon, u hebt aan de scheppende kracht voor de ruimte, hebt u een naam gegeven en die heet voor u ‘zon’? En dat is een ‘zij’?!

En u hebt de Eerste Kosmische Graad hebt u gedoopt in ‘maan’, maar dat is de eerste graad van evolutie voor de goddelijke openbaringen, die wij als mens in handen hebben gekregen.

Mars is de Tweede Kosmische Graad en de aarde is de Derde voor dit universum, het allerhoogste bewustzijn voor de macrokosmos waartoe gij behoort.

En nu heet het: Jupiter, Saturnus ...

Wat zijn dit voor namen, wat hebben die namen te betekenen?

Ik heb u verklaard, en dat leest u in ‘Het Ontstaan van het Heelal’ en aanstonds in de twintigste, dertigste, veertigste, vijftigste, de honderdduizend boeken over de kosmologie, die wij nog zouden schrijven – hebben we natuurlijk geen tijd voor – dat komt vanuit en van achter de kist tot stand.

Door onze reizen die we hebben gemaakt in het heelal beleefden wij de eerste geestelijke en de stoffelijke wetten voor de kosmologie.

Thans gaan we dieper.

We gaan nu tot de Albron terug.

En dat alles is voor de Universiteit van Christus.

(Meneer in de zaal): ‘In ‘Het Ontstaan van het Heelal’ daar staat ...’

Spreek een beetje harder, dan kan die microfoon u daar horen.

(Meneer in de zaal): ‘ ... uitgelegd hoe op Golgotha, waar Christus zei: ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?’

Ja.

‘Ik begrijp de uitleg niet die daar staat.’

Meneer, die deugt ook niet.

Die hebben wij behandeld, meester Alcar heeft die behandeld, die vraag is hier al twintigmaal gesteld.

Meester Alcar liet mij de eerste negen boeken allemaal menselijk beleven, als het op denken kwam van de mens.

Golgotha: ‘Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?’

Dat heeft Christus daar nooit gezegd want Hij wás God.

Als wij al kunnen aanvaarden: God verlaat ons niet, ik ben het zélf.

Als ik goeddoe, harmonisch ben, ga ik evoluerend verder.

En die goddelijke Persoonlijkheid daar in Jeruzalem aan het kruis, Die zei nog: ‘Mijn God, Mijn God, hebt Gij Mij verlaten’?!

Hij komt vanuit het Al en Hij heeft God niet gezien, Hij wist dat niet?!

Is dat niet echt menselijk gezegd, wat daar over die goddelijke lippen kwam?

En dan weet u ook dat Christus op Golgotha niet heeft gesmeekt: Mijn Vader, hebt Gij Mij verlaten?

Dat bestáát niet!

Dat is een onwaarheid!

Maar dat zijn zo de romannetjes om de eigenlijke kern heen.

Want wanneer we aan de kosmologie beginnen, dan beginnen we eerst: de Alziel, de Almoeder, het Allicht, het Alleven, de Algeest, de Alpersoonlijkheid, het Alvader- en -moederschap te ontleden, de Alwetten, de elementale wetten.

En dan gaan we langzaamaan door.

Elk woord uit uw woordenboek, houd er rekening mee, is niet door God opgebouwd.

Want elk woord kan een wet betekenen.

Maar gij hebt die woorden bedacht, de mens.

Allemaal boeken; elk woord is een boek nu, om u die wetten te verklaren.

Maar nu gaan we naar de kosmologie.

Goddelijke wetten spreken er nu.

U maakt u vrij van het stoffelijke denken en u gaat regelrecht met ons naar de Albron.

En dan, wanneer we dit vanmorgen beleven – ik moet zo nu en dan stil blijven staan – dan krijgen we daarna God als licht, God als ziel, God als geest, vader-, moederschap.

En uitdijend zult ge dat beleven.

En als u dát beeld ziet, dame, dan voelt u wel, dan krijgt de mensheid nieuwe woordjes.

Als wij een stuk zouden schrijven en we hebben het geestelijk ontleed – u kunt het niet aards, stoffelijk, maatschappelijk ontleden door dit woordenboek – maar dan begrijpen ze er niets van, want ze hebben van die stelsels nog niet gehoord.

Verleden stond er iets in de krant en dat ging over de paling.

Niemand weet waarom de paling naar de Noordzee gaat, naar de zeeën.

Ik heb dat die man geschreven, ik zeg: ‘Meneer, in één pagina verklaar ik u het universum.’

Dit is een universum voor de paling.

Of ze dat nemen, ik weet het niet.

Mevrouw, dit is een geestelijk-wetenschappelijke openbaring die ik de mensen geef, want het is doodeenvoudig als u die wetten kent.

Maar nu heet die zee niet ‘zee’ meer, maar nu is die zee een baringsruimte.

Zoals u als moeder de baringsorganen bezit als baarmoeder, dat is voor de zee de baringsruimte, en die is volkomen te ontleden, maar dat kost een boek van vijfhonderd pagina’s; en het is in één pagina te vertellen.

Daar begrijpen ze geen snars van.

Waarom niet?

Omdat er niet één geleerde onder de ganse mensheid iets van weet.

Hij kent de zee niet, hij kent de ziel niet, de geest niet, en hij kent geen eigen zelfstandigheid voor elk insectje; en dan de zelfstandigheid voor de zeeën.

Voelt u de machtige diepte waarvoor die mensen staan, en dat je die diepte, heus niet door stoffelijke woorden kunt ontleden?

Daar is geestelijke ruimte voor nodig.