Geachte lezer, de Maan nu, is voor uw leven en bewustzijn dood.

Maar deze zelfde Maan, dit machtige organisme, lost voor onze ogen op en zien wij haar állereerste ogenblikken, toen zij aan haar machtige taak voor God moest beginnen.

Wij gaan zover en diep terug, totdat wij dat eerste baren en scheppen voor de ruimte voor ons zien en is de levensgraad waar wij moeten beginnen om die ontwikkeling te volgen.

Dat is dus het ogenblik voordat de verstoffelijkte schepping begon.

Wij zien nu, dat het Uitspansel zichzelf heeft verdicht, wij kijken in de „Astrale ruimte”, de geestelijke wereld voor het Universum waarin al dit leven een eigen taak te aanvaarden kreeg.

Wat wij zien zijn de vonken van God, dus ná de Goddelijke splitsing ... op macrokosmische afstemming, dat zijn de hemellichamen die straks stoffelijke verdichting krijgen en zichtbaar worden, waartoe thans ál het leven in deze ruimte behoort.

Ook deze vonken van God op macrokosmische afstemming zullen zich splitsen, want élke vonk bezit de Goddelijke wetten, die wij op onze vorige reis mochten beleven.

Wij zien de Maan nu als een astrale, dus geestelijke bol, als ’n geestelijke ruimte, door de splitsing van God tot stand gekomen, doch (die) wij nu als een zelfstandig leven leren kennen.

En ook dit leven zal zich splitsen en verdichten, zoals God dit heeft gedaan en heeft gekund.

Hierdoor is het embryonale leven ontstaan en zijn wij als mens aan ons eigen leven begonnen.

Wat God dus – door zichzelf te splitsen – aan de Maan heeft geschonken, krijgen ook wij in handen, waarvan wij de wetten zullen leren kennen en ons als mens eigen hebben te maken, willen wij deze machtige ruimte overwinnen.

Nu komt u natuurlijk in de war met uw huidige stadium.

Wanneer we over de maan spreken, dan ziet u haar zoals nu, dat is verharde stof.

Maar dit is plasma, dit is ziel, dit is geest.

De geleerde kijkt naar de ruimte en ziet de maan voor zich.

De maan is dood.

Maar de maan heeft biljoenen tijdperken gekend.

In welke tijd leeft u?

De mens, de mens als geleerde kijkt naar het universum, voelt zijn uitdijing niet, voelt zijn bewustzijn niet.

Maar dacht u dat er één korrel in die ruimte, één deeltje, een vonk van God níét aan die schepping kon deelnemen?

Dat is immers niet mogelijk.

Nu heeft de mens de aarde bereikt.

De mens heeft een macrokosmische weg afgelegd.

Het dringt niet tot de geleerden door – in de eerste plaats de mens van deze maatschappij – dat u reeds een universele, macrokosmische weg hebt afgelegd en dat u die uitdijing hebt beleefd en (dat) u (die) reeds door uw organisch leven bezit.

Het doet er nog niet toe hoe u denkt, hoe u voelt, waarvoor ge uw leven inzet, dat is de geestelijke ontwaking en de innerlijke uitdijing voor uw geest, uw goddelijke ziel, waardoor gij afstemming hebt op het Al, op die Albron, die Almoeder, dat Alleven, dat Albewustzijn.

Maar u moet niet vanuit dit stadium ...

Hier blijven we nu, nu denkt u zichzelf uit deze ruimte weg, u moet deze ruimte niet meer zien.

U bent hier wel, maar u voelt en u ziet u geestelijk-astraal voor het ontstaan van uw eigen leven, want het gaat om uzelf.

U bent nu mens, maar u was eens in de wateren een embryo en dat gaan we zien.

U kunt nu vragen, wáár ontstond en ontwikkelde zich de vonk Gods, het menselijk leven?

Het antwoord is: op de Maan, op Moeder Maan!

Mensen, voelt aan dat we hier een uiteindelijk stadium beleven en het geen ‘maan’ moet zijn, geen ‘maan’ kán zijn, omdat die naam door de mens is geschapen, omdat die naam door het menselijke wezen, de universiteit is geboren ...

Dit heeft niets ...

Al die namen nu verdwijnen uit het goddelijke Al, uit deze ruimte.

Alles wat een naam heeft gekregen is – dat zal u aanstonds duidelijk zijn – vervormd en mismaakt.

Want nu is de zon (volgens de Nederlandse taalkunde) een ‘zij’?

De máán is moeder!

Waarom zegt gij zon, waarom zegt ge maan?

De zon is vaderschap, de maan is moederschap voor deze ruimte!

En waar het ons nu om gaat is: de maan, die moeder, dat deel van die Albron moet zich splitsen en dit gaat nu door, dit kwam naar voren, dit trad naar voren.

Eeuwen en eeuwen gingen er voorbij, miljoenen jaren heeft dit proces geduurd en eindelijk kwam het uiteindelijke stadium ook voor dit lichaam en was dit lichaam één modderpoel.

En daarna kwam de verharding, de verdichting; en nú ziet u een dood lichaam, want de Eerste Kosmische Graad is voorbij.

Hoeveel zielen, menselijke wezens, dierlijke wezens, kinderen van Moeder Natuur heeft nu dit macrokosmische moederschap geschapen?

De Maan, zei ik, bleef met haar lichaam onder de Zon en naarmate zij verstoffelijkte verwijderde zij zich van het vaderschap, beschreef zij haar baan als moeder voor het vaderschap en nergens anders voor.

Maar dit nu, de maan – onthoud nu goed – als plasma, als bron voor God, voor vader ... voor de Almoeder, is nu – dat hebben wij gezien, weet u dat nu? – ziel!

Ziel ... maar het is ook reeds geest.

Dit is reeds geest!

Dit is de maan, dit is de Eerste Kosmische Graad.

Nee, dit is moederschap als geest, uit de Almoeder ontstaan.

Kunt u dat volgen nu, door de vorige lezing?

En nu krijgt u te zien dat de maan zomaar niet aan die hemel stond en zich heeft kunnen verstoffelijken.

Nee, dit is ziel van haar ziel – nu gaan we beginnen, u gaat nu zelf beginnen – leven van haar leven, meer niet.

Dit is geest van haar geest, bloed, bloed van haar bloed, denkkracht van haar denkkracht, ja, baring van haar baring!

En nu komt er duisternis, die wolken gaan zich scheiden, het regent.

Die toestand beleven we aanstonds precies op de maan.

Die toestand van de ruimte is de Almoeder in stof, maar nu als levensadem gezien voor de mens en deze kosmos.

Maar de maan heeft precies hetzelfde beeld beleefd, want zij heeft haar leven gesplitst.

Het embryonale stoffelijke leven kon beginnen en dat beeld zien wij, beleven wij nu voor de Almoeder.

In niets is er verschil.

Zo begon het eigenlijke baren voor de schepping, meer is er niet.

Nu krijgen we hier te zien dat er, naarmate de maan, dit lichaam, die Eerste Kosmische Graad zich verdichtte ...

Nu kan ik natuurlijk reeds in het embryonale leven afdalen, wij gaan het embryo volgen, want dit lichaam zal zich moeten splitsen zoals de Almoeder dat voor díé ruimte heeft gekund.

Splitsen, uitdijen, de evolutie vertegenwoordigen, u moet zich vermenigvuldigen.

Ja, u dijt uit, u krijgt steeds een andere uitstraling, een ander leven te zien, een ander karakter.

Dus de Albron, het protoplasma, de Almoeder wilde zichzelf geven aan een nieuw leven en dat is nu deze cel; dat heeft de maan in handen gekregen.

De maan nu als macrokosmische moeder en als eigen zelfstandigheid kreeg de mogelijkheid in handen om zich te splitsen.

Dat leventje, de splitsingen die zij tot stand bracht, kreeg, had en bezat dezelfde werking, hetzelfde gevoel, de macht, de glorie, de gelukzaligheid, de welwillendheid, de harmonische wetten als elementale bevruchtingstoestanden gezien en beleefd.

Dat zijn stoffelijke verschijnselen, maar Moeder Aarde heeft zich anders mogen verdichten en dat was alleen mogelijk ... door ... mijn broeder André?”

„Door de ontwikkeling van het vaderschap, mijn meester.”

„Dat is het!

Dat is de Goddelijke waarheid.

De Zon als de scheppende kracht voor de ruimte heeft dat tot stand gebracht.

Maar waarheen voert het ons, meester Zelanus?”

„Tot het Kleurenrijk, mijn meester.

Dat wil zeggen, dat wij niet alleen het kleurenrijk terugzien door Moeder Natuur, het bloemenleven, doch tevens als verdichte stof, de edelgesteenten geven ons het antwoord.”

Ik geef de geleerden te denken, ik plaats hen voor duizenden wetten, waaraan zij de verdichting voor de Maan kunnen volgen.

Hier zal de mens géén goud, noch smaragden en diamanten vinden, dat is niet mogelijk, omdat de Maan deze verdichting nimmer heeft gekend.

„De substantie nu voor de planeten is anders dan die van onze Aarde, omdat elke planeet voor dit Universum een eigen taak heeft te vervullen, hetgeen Moeder Aarde bezit voor het vader- en moederschap van de mens.

En dit is nu het verschil, doch dit beleven de planeten voor de verdichtingswetten, welke door de Zon tot het bewustzijn worden gevoerd.

Die maan op dit ogenblik straalt reeds uit, nietwaar?

De nieuwe verdichting straalt kracht uit, die kracht, die aura is bezieling, is stuwing.

Die kracht van dit lichaam die gaat door die ruimte, die dijt uit, verder en verder, totdat er niets meer ... totdat die kracht niet meer verder komt, want die bron houdt hier dat weer vast en zuigt die kracht in zich op.

Kunt u dat voelen?

En nu zien we, zegt de meester, nu zien we reeds dat de maan, dit lichaam, bezig is, die aura dijt uit – maar de verstoffelijking, nietwaar, blijft hier – maar dat straalt uit.

En nu zien we reeds dat de eerste elementale wetten, de eerste nevelen reeds voor de eigen dampkring hebben gezorgd – voelt u? – de levensadem.

En nu dijt dat zeven tijdperken uit.

Die aura van die eerste nevelen gaat hierheen en dampt weg; dampt weg maar blijft.

Voelt u dit, dan kunt u straks de zwaartekracht beleven.

Nu wordt die dampkring gevoel, bewustzijn.

Hier is die dampkring reeds aanwezig en die dijt nu ook uit.

Zevenmaal dijt die uit, zeven tijdperken ontstaan er, zeven graden, totdat de ijlte van deze stof – kunt u dit nu voelen? – de ijlte van deze stof geen kern meer raakt – voelt u? – en zien we de dampkring reeds van de maan, de ademhaling.

Die uitstraling die gaat zover weg totdat de voelhorens zijn opgelost, totdat deze zeven graden, de kracht van deze aura zichzelf heeft vergeestelijkt – voelt u dit? – en totdat wij dus hier op een ruimte komen waar er geen dampkring, geen levensadem is.

Kunt u dit indenken?

En nu ziet u reeds dat de maan reeds zorgt voor haar eigen afsluiting.

Hier kunt u overal leven en u proeft dat leven, u voelt haar ziel, maar hierachter komt er weer leegte, ziet u?

De Maan heeft, doordat zij haar leven verdichtte, een eigen dampkring geschapen, die voor het leven van God niets anders is dan de bron die de levensadem verzorgt.

De laatste ogenblikken van haar leven borrelden omhoog.

Er volgde een terugzuiging, haar levende hart zoog die verdichte stof tot het innerlijke bewustzijn terug en de bergen en dalen kwamen tot stand.”

Deze kraters zijn het, die haar dood hebben te vertegenwoordigen.

(Zo)als de stervende mens, is dit hier voor haar bewustzijn geschied.

De laatste ademhalingsverschijnselen hebben deze kraters geschapen.

En toen heeft zich de stof verhard als massa en (dat) is het beeld voor het huidige stadium.”

De maan is de Almoeder voor de ruimte.

Wat weet men van die Almoeder af?

Een dood wezen, de maan is dood; de maan heeft de kosmische taak reeds volbracht.

Ziet u?

Zo oud bent u nu.

Eén tijdperk is er voorbij in de ruimte, en dat is: de maan als moeder heeft haar taak volbracht.

(Mevrouw in de zaal): ‘Hoe wordt het evenwicht verstoord in het heelal?

Alle ... de zon en de maan en de aarde die hebben een zeker evenwicht onderling.

Maar als die maan nu verdwijnt dan wordt dat ...’

Het is heel eenvoudig.

Als u een emmer water neemt, en u neemt een zwaarte, u laat het zinken tot op de bodem, dan is het water hoog, nietwaar?

En u neemt die zwaartekracht, een bal of wat dan ook, het is ijzer, doet er niet toe, een stuk steen, en neemt het voorzichtig omhoog, dan vult zich dat op.

Wanneer u iets van uw bewustzijn verliest, nietwaar ...

Wat is het sterven op aarde?

Dan lost uw dampkring op.

Want de mens heeft ook een dampkring.

(Iemand in de zaal zegt iets onverstaanbaars.)

Wat zegt u?

(Mevrouw in de zaal): ‘De aura.’

De aura.

Dan lost uw dampkring op, de afsluiting voor uzelf, de levensaura is opgeteerd.

En gelijk ...

Maar u trekt zich zo uit het leven.

Voelt u?

Alles evolueert.

Ook het sterven is evolutie.

Wanneer u plotseling de maan uit die baan, uit die ruimte kon plaatsen, kreeg u daar een gaping, en werd die natuurlijk door andere planeten opgevuld.

Er zou een schok ontstaan.

Maar dat kan nu niet.

Dus het zachte sterven is tevens het vullen van het nieuwe bewustzijn.

Dus wat de maan verliest aan levenskracht, komt vanuit de ruimte weer tot de maan terug vóór die ruimte, om het organisme ruimte te bewaken.

Wat heeft dit sterven voor de Maan nog te betekenen?”

Dat heeft niets meer te betekenen, niets en ook voor de ruimte niet, omdat dit is als het menselijke gewaad dat een verrotting ondergaat en zien wij aanstonds wettelijk verklaard.

Natuurlijk, dit heeft weer betekenis voor de harmonische wetten, immers, indien de Maan als orgaan ineens zou oplossen, stortte dit geheel in.”

„En dat wil zeggen, meester Zelanus?”

„Dat de mens deze zelfde wetten te beleven krijgt.”

„En voert ons, meester André-Dectar?”

„Tot de crematie terug, mijn meester, waarvan wij thans vaststellen, hoe verkeerd dat is, hoe afbrekend en óngeestelijk berekend dat gebeuren het menselijke harmonische oplossen bespoedigt en daardoor verminkt.”

De dood dus voor het menselijke organisme op aarde is als „wet” één gebeuren, doch doordat een planeet ruimtelijke bewustwording te beleven heeft gekregen, lost zij op volgens de universele wetmatigheid en moeten wij aanvaarden.

Maar het sterven en het terugkeren is één wet, één gebeuren.

Nóg zullen wij zien, dat de Maan als lichaam en moeder ook deze krachten voor haar verdergaan zal opzuigen en stellen wij ruimtelijk vast, dat de „crematie” als uitgevonden technische hulp ruimtelijke afbraak is voor de volgende wetten, die het organisme door de wedergeboorte in handen krijgt en eerst dán zal beleven en ondergaan.

Maar de geleerde nú kent de maan niet.

Kent de maan niet; hoort u dit?

Ze hebben de kijkers, ze kunnen zien dat het een dood lichaam is, maar dat lichaam begrijpt men niet.

Men begrijpt het lijk mens, en dier, ook niet.

Wat gebeurt er met het lijk, als het lijk daar ligt?

Leeft het nog?

Heeft het nog betekenis?

Men weet het niet.

Men laat zich cremeren, wat ontzagwekkend verkeerd is, omdat u aura’s nodig hebt aan Gene Zijde, die u uit dat lijk neemt.

Dat weet de wetenschap niet.

Men zegt: het is hygiënisch, het is machtig mooi, het is zo gebeurd.

Deze planeet lost op en zal zover komen, dat mensen op aarde dit in hun tijd zullen beleven.

Maar wanneer dit reeds duizenden jaren is geschied en deze planeet tot de onzichtbare energie is teruggekeerd, zullen zij dit lichaam nog van de aarde af kunnen waarnemen.

Wat zij dan zien, is het evenbeeld van dát, wat het eens was, doch een zwak verschijnsel.

Toch leeft daar voor hun ogen die zelfde planeet, maar een gordijn van mist, een dicht waas hangt voor dat hemellichaam, hetgeen in werkelijkheid evenwel het eerste en het laatste verschijnsel is, dat je in het openbaringsproces hebt beleefd.

„Langzaam lost ook dat op, doch het oplossen van dát, wat eens was, duurt nog miljoenen jaren.

Dan ziet men op het allerlaatste ogenblik door die dichte sluier heen en lost ook dat waas op.

Dan verdwijnt deze planeet voor hun ogen, langzaam maar zeker zinkt zij in het niet terug, wat de onzichtbare energie is.

Ook de maan heeft zeven tijdperken te beleven.

Die tijdperken hebben wij voor de Almoeder gekend.

Dus wanneer de maan ...

Die lost langzaamaan op.

Maar daarna vult zich het bewustzijn, een ruimte; krijgt nieuw leven, dat is er reeds, vúlt zich alleen maar.

De maan neemt iets in.

En nu lost dat lichaam langzaamaan op, duurt miljoenen jaren, miljoenen jaren, en dan is die ruimte gevuld.

Maar er zullen nog mensen op aarde leven – hoort u dit? – die de maan dan niet meer zien.

Duizenden kleinere en grotere lichamen zijn reeds tot het Al teruggekeerd.

Dit gaat door, dit moet en zal geschieden.

Het beeld, dat men op aarde van het heelal ziet, de sterren en planeten die men op aarde kent, al die lichamen zullen oplossen, omdat zij tot de derde graad behoren.

Alleen die lichamen, sterren en planeten dus, die tot de hoogste graad behoren, zullen een plaats blijven innemen.

Maar alles wat daaronder leeft, lost op.”