Duitslands haat groeit.

Het zelfbewuste volk kan de vernedering niet langer dulden.

„Vervloekt zij Versailles.

Weg met de protocollen, weg, wég met alles, wat Duitslands verheffing zou willen tegengaan.

Weg met geschillen, die alleen maar verdeeldheid scheppen, weg met zwakheid en kleinzieligheid.

Daar moet hardheid komen en de wil en de durf om Duitsland, het grote, heilige Duitsland, uit z’n verval op te heffen en de schande, het als overwonnene aangedaan, uit te wissen.

Er moet eenheid komen onder het volk van Duitse stam, want dan zal het in staat zijn het zwaardrukkende juk af te werpen en een nieuwe, grote rol in het wereldgebeuren voor zich op te eisen.”

Zo spreekt de man, die Duitsland wil wakker schudden en het sterk en machtig maken.

De wereld hoort van hem, maar gaat niet op zijn woorden in.

Zij heeft geen begrip van hetgeen daar in Duitsland bezig is te groeien.

Zij ziet geen gevaar en slaapt haar rustige slaap.

Duitsland is overwonnen, het zal nimmer in staat zijn oorlog te voeren.

Zo denkt de mens en het toont overduidelijk aan hoe groot en diep zijn bewustzijn is ...

Als de massa in Duitsland vóór (het Huis) Israël was geweest, zou Adolf Hitler nimmer hebben kunnen opstaan.

Maar van het Duitse volk behoort slechts vijfendertig procent tot (het Huis) Israël, de rest bestaat uit veertig procent onbewusten, dat wil zeggen bewust in goed noch kwaad, terwijl Hitler en de zijnen de overige vijfentwintig procent uitmaken.

Die onbewuste kinderen wilden geleid en gecommandeerd worden, zij hunkerden naar mooie uniformen en naar eretekens, en Hitler, die hen scherp aanvoelde, gaf hun dit alles en beloofde hun nog meer schoons.

Elk volk bezit een dergelijke kleurloze massa.

In rustige tijden is zij, geleid door een groter procent goedwillenden, onschadelijk.

Geváárlijk echter wordt ze in een toestand als waarin Duitsland verkeerde.

Onbekwaam om zelfstandig te denken, makkelijk te paaien met beloften was deze massa een gewillig werktuig in de handen van een volksmenner als Hitler.

Deze soort deed precies wat hij wenste, zij stak enthousiast en ijverig de handen op, bauwde na (zei slaafs na) wat hij haar voorzei en voelde zich geheel gelukkig daarbij.

Deze massa loste in de rijen van Hitlers trawanten op en hielp hem zo aan de noodzakelijke meerderheid van stemmen.

Staande op haar schouders kon Hitler toen de Rijksdag binnengaan en zich tot kanselier en leider van het Duitse volk laten uitroepen.

Terwijl Hitler met de zijnen regelrecht aanstuurden op oorlog en koortsachtig aan de bewapening werkten, beloofde hij zijn wegbereiders koeien met gouden horens.

Een reis om de wereld, een eigen huis, een auto, allemaal prettige dingen, die het leven kunnen veraangenamen en tot de idealen van welhaast elk mens behoren.

Dat alles zouden ze krijgen als ze maar met een sterk hart in hem geloofden en bereid waren al hun krachten te geven voor de weerbaarheid van het nieuwe en duizendjarige rijk.

Hoor hem praten over de vloek van Versailles, die hij ongedaan gaat maken, hoor hem, als hij met donderende stem spreekt over zijn onwankelbare wil om te vechten voor de vrijheid en de grootheid van de Duitse natie.

Hij slaat hen met zijn vlammende, knetterende taal en de kracht van zijn persoonlijkheid in de ban, zij houden de adem in bij het aanschouwen van zoveel voortvarendheid.

Hij praat deze zielloze massa dol en trekt haar in de levensafstemming van hem en de zijnen op.

Ze gaat hem zien als een bijzonder wezen, een bovennatuurlijk genie, ja, als een godheid.

Hij is het wonder, dat haar door de Voorzienigheid is gezonden.

Het is heel natuurlijk, dat zulk een onbewuste, willoze soort mensen in deze handen tot een domme, brute kracht wordt, die elk plan, hoe verschrikkelijk en vérstrekkend ook, doet verwezenlijken.

En deze harlekijns weten niet, hoe rottend slecht de kern is, op welker bevel ze hun toeren verrichten.

Ja, als ze plots in de vreselijke werkelijkheid komen te staan en de oorlog uitbreekt, de oorlog, die tot nu toe een heerlijk, gevaarlijk woord was, waarmee prettig te spelen viel, ja, dán schrikt het onbewuste soort even, is het beduusd, dat het spel, waaraan zij zo kinderlijk-blij deelnamen, dodelijke ernst blijkt te zijn.

Een kort ogenblik is het maar, juist zolang als Hitler nodig heeft om hun duidelijk te maken, wat een oorlog hun aan roem, eretekens en macht brengen kan.

Dan brullen ze energieker dan ooit het „Sieg Heil” en stampen nog iets harder met hun laarzen, wat mannelijk en krijgshaftig staat.

Op de ruggen van deze duivelstoejagers predikt Hitler het Germaanse evangelie van de haat en de vernietiging, beveelt hij het Duitse volk tot teruggang naar het prehistorische tijdperk en gebiedt hij tot de oorlog, die onnoembare ellende over zijn volk zal brengen!

Mensen, die voor de maatschappij iets groots tot stand brengen, noemt men op Aarde genieën.

De massa ziet hoog tegen hen op en draagt hen soms op handen.

Voor ons leven hebben deze aardse genieën echter eerst betekenis, als zij het leven van God opwaarts voeren, het innerlijke leven dienen, zodat het zieleleven ontwaakt.

Zij, die anders handelen, verdienen de naam van genie niet, of ze zouden genieën in het kwaad moeten heten.

Hoeveel ellende is er al niet over de Aarde gekomen door het aardse genie?

Thans dringt eindelijk tot de volken door, dat genieën in het kwaad geen betekenis hebben en geen bewieroking verdienen.

Dit soort genieën, waartoe Hitler behoort, zijn des duivels en voeren het leven op Aarde naar de afgrond.

Deze dictators zijn onbewust, kortzichtig en geestelijk leeg.

Dit zijn geen genieën.

Een genie, dat vandaag overwint en morgen alles weer verliest, is geen genie.

Zo ze ook maar een beetje bewustzijn van Gods wetten hadden bezeten, zo zij een sprankje liefde voor het eigen volk hadden gevoeld, zouden zij nimmer de oorlog hebben gekozen.

Daarom zijn de dictators mensen zonder intuïtie, voor onze wereld zijn ze halfbewust, voor de Aarde bewuste krankzinnigen.

Ze willen onfeilbaar zijn en stapelen fout op fout.

Zij willen heersen, maar kennen zichzelf niet, noch de wetten, waardoor ze leven en door welke zij het leven kregen.

Zij offeren het bloed van miljoenen zielen, maar denken niet aan het leed van die mannen, vrouwen en kinderen, in hen is alleen het gevoel om geschiedenis te maken.

Hartverscheurend is hetgeen zij veroorzaken, en dat noemen zich de genieën van de Aarde!

Ik zei u, voor onze wereld zijn het waanzinnigen, die met het leven van God spotten en het ombrengen.

Het zijn de ellendigsten onder de volken en de armoedigsten van geest in de ruimte.

Ze zijn doofstom en blind voor het licht van God, of ze zouden nimmer zoveel bloed hebben geofferd uit pure machtswellust.

Ze zijn niet diep, deze heersers, want het kleinste insect kijkt door hen heen.

Het zijn zuiver stoffelijke, maar menselijke hyena’s, die ten behoeve van hun eigen begeerten regeren, doch de betekenis van het aardse leven ten opzichte van God niet kennen.

Volg hen toch in hun denken en voélen.

De mensheid heeft dat nog nimmer gekund.

Nu wordt dat echter dringend nodig.

Thans moeten de volken hun het geestelijk halt toeroepen of zij staan opnieuw onder u op en voeren u en de uwen naar de slachtbank.

Zij zuigen u leeg en drinken uw bloed, zo behalen zij hun genieschap (in het kwaad).

Maar is het niet waanzinnig nog langer te moeten goedvinden, dat uw denken en bewustzijn door deze mensen bezoedeld worden?

Deze charlatans van de mensheid moeten niet langer de teugels in handen hebben.

U ziet toch wat zij ervan terechtbrengen.

Voert hij uw leven niet naar de duisternis met alle ellende, daaraan verbonden?

Is hij een liefdegeest?

Heeft hij uw leven en dat van de uwen lief?

Niets ontzien hij en de zijnen van uw leven, zij willen de macht in handen hebben en haar vergroten.

Wat het ook kost, het is hun altijd en alleen om zichzelf te doen.

Onnozel en naïef is het om hen te volgen, alleen het kuddedier kan het!

Adolf Hitler voelt zich aangetrokken tot het kind.

Maar waarom?

Met valse bedoelingen dringt hij dit leven binnen en wil u tonen, hoe menslievend hij wel is.

Het volk ziet hem als het lam Gods, doch Gene Zijde ziet door hem heen.

De giftige uitstraling van de Führer is waar te nemen.

In de liefkozing van het kind weerspiegelt zich het hondse en duivelse van zijn eigen leven.

Dit satanische vernuft ontnam het Duitse volk iedere kritiek, en zo vergrijpt hij zich nog erger aan het Duitse kind.

Hij omarmt het en weinigen herkennen de vampier in hem.

Hij past het „Laat de kinderkens tot mij komen” toe, maar worgt meteen het gevoelsleven.

Dierlijk verderf is het, wat er van zijn leven tot ons komt, maar miljoenen nemen het niet waar.

Het Duitse kind omarmt hem en lost tegelijk op in zijn satanische ideeën.

De man van het diepste kwaad in de ruimte speelt voor beul over u en de uwen, over de massa en de mensheid.

Maar dat moet hij weten.

God waakt!

Hoe verschrikkelijk zijn karma nu reeds is, want nog is de oorlog niet ten einde, voelt u zeker.

Deze ziel, dat is één vonk van God, staat tegenover biljoenen zielen en vonken en voert er oorlog tegen.

Had deze onbewuste even nagedacht, dan zouden de sterren en planeten hem hebben kunnen zeggen, dat in deze eeuw het kwade moet verliezen.

Maar de beul van de mensheid wist niet beter.

Deze man vergreep zich niet aan één wet, maar aan miljoenen wetten.

Deze ziel vindt, dat Christus geen betekenis heeft.

Deze man slaat dan ook toe waar hij kan, maar hoe meer hij slaat, des te schoner wordt de Eeuw van Christus, die nu ontwaakt!

Deze ziel weet niet, dat hij het tegendeel zal bereiken van wat hij beoogt, deze ziel kent de Tien Geboden niet, de Tien wetten van God voor alle leven hebben voor haar geen zin.

Dit lege-ik moet nog ontwaken.

De tijd is daar, dat Caiphas een nieuw lichaam ontvangt.

Hoe zal nu zijn leven zijn?

Wat zal dit zieleleven thans te beleven krijgen?

Zeer zeker voelde hij zijn eigen leven, maar van dat wat tot zijn onderbewustzijn behoorde, wist hij niets af.

In zijn zieleleven lagen echter verschillende gevoelswerelden, krachten en eigenschappen, die zijn persoonlijkheid hebben gevormd en die hem maakten tot de mens, zoals hij in uw tijd het levenslicht aanschouwde.

Die gevoelswerelden werden door hem in het leven opgebouwd en hen moest hij aanvaarden, toen hij het nieuwe leven op Aarde binnentrad.

De ene mens wordt kunstenaar, de andere geestelijke en weer een andere voelt zich tot de wetenschap aangetrokken.

Dit feit doet ons aanvaarden dat iedere ziel in de ruimte haar eigen bestemming heeft als de nieuwe geboorte een aanvang neemt.

Vanaf het ontstaan van de schepping hebben wij kunnen volgen, dat de mens niets geschonken wordt, maar dat hij zich alles heeft eigen gemaakt.

Door onze werkzaamheid en de ervaringen, die wij opdeden, wonnen wij gevoel en intuïtie.

Als we nu een eigenschap door een krachtige bezieling hebben opgevoerd, zal onze persoonlijkheid meer en meer spreken.

Zo is het ook ten opzichte van een stuk werk, dat we moesten achterlaten, wanneer de dood ons riep.

Dit bleef toch als gevoel in ons voortleven als we de wereld van het onbewuste binnentraden en we daar wachtten op de nieuwe geboorte.

En als we dan een nieuw stofkleed ontvingen, voelden we ons bezield.

In ons leefde het gevoel voor iets en dat iets kon alleen zijn datgene, wat we in ons vorig leven hadden moeten achterlaten.

En met het groeien van de jaren en ons bewustzijn kwam het ogenblik, dat we het werk voortzetten en afmaakten.

Wanneer nu dit gevoel voor kunst of wetenschap naar buiten treedt, dan spreekt men in uw wereld over aangeboren intuïtie.

Wij echter weten, dat het niet anders is dan het terugkeren van de ziel in het verleden, in het vorige bestaan.

Hij neemt aan de oorlog van ’14 - ’18 actief deel.

Meer nog dan in zijn jonge jaren leert hij leed en smart kennen en heviger nog leert hij haten.

Hij beleeft het ondergaan van zijn volk en in die jaren ontwaakt zijn gevoelsleven.

Ik ken deze ziel, want ik volgde hem in dit en in zijn vorige levens.

Caiphas is op de juiste plaats geboren.

Als Adolf Hitler maakt hij zich tot de beul van de mensheid.

Onnoemelijk veel speelt zich in deze mens af.

Door de verschrikkingen, die hij ontketent, trekt hij de demonen van de hel tot zich.

En beide persoonlijkheden, die van Caiphas en die van Hitler, lossen in die hel op.

Caiphas wil de Joden verjagen en hen zo leren, verdergaan wil hij niet, kan hij niet eens.

Maar hij heeft Hitlers hartstochten erdoor wakker gemaakt.

De tijd, waarin Caiphas leeft, de bal, die aan het rollen is gebracht, is door hem niet meer tegen te houden.

Caiphas tracht nu te redden wat er te redden is, doch hij kan Hitler niet meer tegenhouden.

Hitler voelt hartstocht en geweld in zich, hij wil de mensheid vernietigen.

De smaad, de smart, de strijd, de ellende, in vele levens opgedaan, breken zich baan en lossen zich op in haat en geweld.

Duizenden eigenschappen gisten in deze mens, hij trekt er het geweld van het oerwoud door aan.

Thans kan hij zich niet meer losmaken van de demonen van de hel, zij houden hem en zijn eigen soort, zijn vreselijke helpers, in hun macht en leven zich door hem en de zijnen uit.

Jij bent rot, rottend slecht.

Caiphas, ontwaak!

Je vuile gedachten, je hatelijk gevoelsleven stemt je op de duisternis af.’

Maar Adolf stond voor de Caiphas, en de Caiphas stond voor de ontwikkeling mensheid, maar de vermoording van de liefde, Christus.

Wéér voor hetzelfde besluit.

En toen kwam Hitler.

Doordat deze oorlog niet slechts de mensen op aarde, maar zelfs de meesters uit de hoogste sferen raakt, helpen zij op hun wijze mee om deze gigantische strijd tot een goed einde te brengen.

Polen is door Duitsland onder de voet gelopen.

Duitsland valt Denemarken, Noorwegen, Nederland, België en Frankrijk binnen en vermorzelt deze landen.

Zo overrompelend snel gaat alles in zijn werk, dat zelfs Hitler verrast is.

Nu aarzelt hij – zal hij Engeland meteen aanvallen?

Als hij het doet is het verloren!

Maar de meesters waken.

En tezamen heeft goed en kwaad, graden van bewustzijn, hebben zij dat dierlijke, dat afbrekende, vernietigende overwonnen; móést overwonnen worden.

Had Stalin, dat staat daarin, en had Adolf Hitler, hadden zij de tijd, hunzelf, hun volk begrepen, hadden deze twee heersers de wereld in hun macht gekregen.

Maar het zou niet, dat zou niet.

En hoe eenvoudig, hoe dicht bij deze persoonlijkheid lag niet dat bezit, leefde niet deze ruimte?

Maar het zou tegen elkaar in.

En u leest ook weer in de boeken, want nu komt het erop aan: u doet dat niet, en u zult dat niet, en u zult zo gaan en zo gaan.

Had Adolf Hitler gezegd in die en die tijd: ‘Ik ga door’, dan had hij in twee maanden Brits-Indië en Engeland en alles overwonnen.

Maar wat deed hij?

Hij nam rust.

Hij zou rust nemen; voelt u wel, ook weer bezieling.

Wanneer we die boeken ontleden dan voer ik u mee naar Chamberlain, naar Churchill, die mensen die voor de mensheid een taak tijdens deze jaren hebben verricht.

Dacht u dat die mensen niet, deze persoonlijkheden, niet waren geïnspireerd?

Dacht u dat Churchill, dat Chamberlain, dat die andere mensen, Roosevelt, dat die op eigen kracht die gevoelens ten opzichte van miljoenen problemen hadden kunnen stellen?

(Meneer in de zaal): ‘Nee.’

Overal waren meesters, overal was de inspiratie aanwezig.

Dáár stond een meester uit die sfeer.

Stalin, Hitler, Roosevelt, Churchill, die mensen werden bezield, dat lag in handen, sinds duizenden en duizenden eeuwen, in handen van meesters, van u, en uw moeder, en uw vader, meesters die de Christus dienden (zie artikelen ‘Hitler’ en ‘Evolutie van de mensheid’ op rulof.nl).

Adolf Hitler heeft de blikken naar het Oosten gewend.

Hoe moet hij thans handelen?

Er is twijfel in de Führer.

De problemen, die tot nu toe met de gigantische oorlogvoering samenhingen, heeft hij snel en vermetel opgelost, bezield en beschermd als hij zich weet door de Voorzienigheid.

Maar daar rijst thans dreigender dan ooit de Russische beer voor hem op.

Zal hij de strijd met hem aanbinden?

Waarheen zal een oorlog met Rusland hem voeren?

Wat weet hij van dit geheimzinnige en onmetelijke land, dat ondoordringbaar bleek voor eenieder, die meer wilde weten van de plannen van de machthebbers in het Kremlin?

Is het sterk?

Is het zo sterk als zijn land?

Toch moet hij tot een besluit komen, nimmer zal hij zijn plannen rustig kunnen volvoeren met dit dreigende gevaar in zijn rug.

De Führer zondert zich af om te mediteren.

In de eenzaamheid wil hij de stem van de Voorzienigheid luid en duidelijk in zich horen spreken.

Tot nu toe is zijn voelen en denken juist geweest.

Zijn overweldigende successen hebben bewezen hoezeer hij zich op zijn intuïtie kon verlaten.

Door te mediteren wil hij erachter komen welke weg hij thans moet bewandelen.

Dagen en nachten gaan voorbij en Adolf Hitler wacht op de gegevens, die de Voorzienigheid in hem zal leggen.

Hij voelt reeds dat men hem voor grote gebeurtenissen plaatst.

Ook krijgt hij de gevoelens al, hoe dan te moeten handelen; maar de Führer gaat niet over één nacht ijs, telkens weer controleert hij zijn gevoelens.

’s Nachts houdt hij het binnenshuis niet uit, in het uur, waarin hij zulke verstrekkende en dramatische besluiten moet nemen, kan hij niet slapen.

Hij gaat de natuur in.

Weer staat de Führer voor de ruimte, voor de Voorzienigheid.

Hij praat in zichzelf.

Boven hem leeft God.

Uit die onmetelijkheid moet hij ook nu weer zijn hulp ontvangen.

Zijn gedachten dwalen naar vele richtingen.

Hij voelt zich nu als Christus zich eens gevoeld heeft in de hof van Gethsemane.

Staande in de nacht gaan zijn gedachten uit naar Christus, aan Wie hij nog maar zelden eerder in zijn leven heeft gedacht.

Hij stelt zich op de Goddelijke mens in, zoals Deze op Zichzelf aangewezen in de eenzaamheid van de Hof de komende, grote gebeurtenissen verbeidde.

Adolf Hitler denkt hieraan, zonder dat in hem ook maar iets is van het machtige en heilige, dat toen in Christus leefde.

Hij ziet slechts een overeenkomst, ook hij is alleen en ver van de mensen en ook hij staat voor grote gebeurtenissen, groter dan die van Christus.

De Führer kijkt naar het sterrenbeeld, zijn armen over de borst geslagen, en peilt de onmetelijkheid.

Hij denkt ook aan de woorden, door Christus tegen Zijn slaperige apostelen gesproken: „Kunt gij dan geen uur met Mij waken?”, maar de Führer werpt deze gedachten weldra van zich af.

Heeft hij soms iemand nodig?

En zijn leven heeft meer betekenis dan dat van die vreemde mens, die men daar in Jeruzalem aan het kruis sloeg.

Adolf Hitler vindt nu ook, dat hij zou kunnen zijn als de Messias, zijn grote volk heeft hem lang geleden reeds als een godheid aanvaard.

Is voor hem en zijn volk niet de ruimte geschapen?

Dwingen de feiten hem niet dit te geloven?

Zou de Voorzienigheid de Duitse wapens zo zichtbaar en doeltreffend zegenen als Zij niet bereid was de wereldheerschappij in zijn handen te leggen?

Maar hij moet zich die waard tonen en de moeilijkheden, welke zich nog voordoen, koen en zeker uit de weg ruimen.

De Führer weet nu hoe hij handelen moet.

De Voorzienigheid heeft in hem gesproken, in hem leeft de waarachtige inspiratie, zijn intuïtie is onfeilbaar.

Nog kan hij zich niet losmaken van deze stille nacht, met de handen op de rug wandelt hij nog wat rond, bouwend aan zijn plannen.

Adolf Hitler is tot handelen gereed.

Maar hij ziet niet de lichtende gestalte naast hem.

Het is Mozes, die in al deze uren bij hem was en hem tot zijn besluiten dwong.

En terwijl de Führer verder spint aan zijn gedachten, zweven Mozes en de meesters van Gene Zijde weg – naar het koude, barre land van Jozef Stalin.

Toen de volken der Aarde rustig sliepen en uitrustten van de oorlog ’14 - ’18, waren de meesters reeds in Rusland en in verbinding met Stalin.

Zij legden de gedachte in hem, de bewapening van zijn land tot ongekende hoogte op te voeren.

Hoe nu, meesters van Gene Zijde, inspireerden Rusland?

Rusland, dat de wereldrevolutie predikte, de volkeren der Aarde wilde knechten en hen in het eigen leven wilde optrekken?

Hoe kan Gene Zijde Rusland helpen?

Gene Zijde overzag de toestand, wist, dat de mensheid voor de laatste en vreselijkste oorlog aller tijden stond.

In die eindstrijd zou Rusland Engeland en Amerika moeten helpen om het Duitse beest met al zijn koppen te vernietigen, want op eigen kracht zou (het Huis) Israël dat niet kunnen.

Deze beide, grote volken streven hetzelfde doel na, de heerschappij over de Aarde.

Hun heidense mentaliteit staat niet toe, dat zij als vrienden dit ideaal nastreven.

De een verdraagt de ander niet, met het gevolg, dat zij elkanders vernietiging beogen.

De meesters kennen de mentaliteit van elk volk, zij voorzagen al eeuwen geleden dat er strijd zou komen.

U kunt zich moeilijk denken, wat de wereld door te maken zou krijgen, als de heidenen zich zouden verbinden om zich tegen de rest van de wereld te keren.

De volken zouden geen rust hebben gekend, want op het hoogtepunt van hun macht en met de wereld aan hun voeten, zouden ze zich op elkander werpen om uit te maken wie zich de wereldheerser zou mogen noemen.

De strijd tussen de heidenen onderling moest komen in de laatste oorlog, die (het Huis) Israël zou voeren, of de Eeuw van Christus zou nog geen aanvang kunnen nemen.

Maar zonder bewuste leiding ervan zouden de lage hartstochten, welke in de mens woedden, hem nog verschrikkelijker en vreselijker ellende bezorgen en deze ellende zou onnoemlijk veel langer geweest zijn!

Waarom verzet de massa zich niet tegen de verschrikkelijke bevelen van haar leiders?

Omdat ze de oorlog nog niet verafschuwt!!!

Maar zelfs al zou zij dit wel doen, dan nóg liet ze niet na de bevelen getrouw op te volgen.

Dit komt doordat de massa nog als het kuddedier voelt, denkt en handelt.

Wat de eenling al wel begrijpt, behoort nog niet tot het bewustzijn van de massa.

Eens zal ook zij echter bewuster leren handelen en dan aan haar regeerders zo nodig de macht durven onthouden om miljoenen mensen in de ellende te dompelen.

In werkelijkheid is heel uw geschiedenis zo opgebouwd, want door leed en smart kwam in u de ontwaking.

Maar díé kern, díé liefde, waar Christus nu voor geboren is, waar Christus alles voor gaf, waardoor het universum, de wetten zijn ontstaan, díé goddelijke kern sprak als het ware bewust tot de persoonlijkheid Adolf Hitler, tot Caiphas.

Had Caiphas ...

Die heeft immers in die jaren niets geleerd.

Tussen Jeruzalem, tussen het ogenblik dat Christus voor hem stond en deze beslissing ‘Ik ga dat en dat doen’, stond Caiphas weer voor die daad: het goede of het verkeerde.

Hij had zich moeten buigen, en dan had de wereld ...

Als hij dat had gekund, indien hij dat had gekund, Caiphas dus, als Adolf Hitler, dan had u een dertig, veertig jaar nog vrede beleefd.

Maar daarna was toch, door een ander, de opstand gekomen.

Want het volk was nog niet gereed, de massa nog niet.

Dus de enkeling kan beslissen voor het goede.

U ziet het zelf bij uw regering: de een zegt dit, een ander zegt: ‘Nee.

Daaruit.

Daarheen.’

Omdat meneer nu aan tafel zit en het recht heeft om te spreken?

Nee, zijn mentaliteit.

En nu hebt u wetten.

Nu zeggen de anderen: ‘O nee, dan hebben we ú niet nodig.’

Deze mentaliteit moet uitgebannen worden, of er zal nimmer vrede op Aarde zijn.

Toch is er een goede zijde aan de oorlog.

Door alle ellende leren we, dat we met haat en geweld niet verder komen en dat alleen de liefde jegens elkander ons geluk en rust kan brengen.”

Door deze verschrikkelijkste oorlog aller tijden leert de mensheid, dat ze zich af moet keren van het geweld, de zucht naar macht en gewin, van de haat.

Dat zal de winst zijn, die ons uit de puinhopen en de slagvelden toestroomt.

Het leven op Aarde was als een hel, maar het kwade in de mens is thans overwonnen, dit ten koste van ontzettend veel bloed, van leed en smart, honger en ellende.

Is deze ontwikkeling te duur betaald?

Wij zullen zien, wat de mensheid te wachten staat en waarheen deze strijd u en de miljoenen op Aarde heeft gevoerd.

Dat heb ik er niet bij gezegd, omdat we dan naar kosmologie gaan, dan gaat het even verder.

Want, u kunt mij vermoorden, u kunt het leven afslachten, maar dat kunt u niet.

Maar u moet dat God ... alles wat u op aarde ziet, beziet, uw ganse woordenboek moet weg en dan houdt u alleen het léven over; en dat is harmonie, dat is rechtvaardig en daar bent u deel van.

Maar toen wij begonnen, zelf het leven in handen kregen, wilden we meer, en toen maakten wij fouten.

Maar dat zijn geen fouten.

U hebt nooit een zonde gedaan.

Er zijn geen zonden.

U hebt een mens vermoord; nog nooit, er is nog nooit iemand vermoord.

Want er is geen dood, er is nog nooit iemand gesneuveld.

In de oorlog zijn er miljoenen mensen vernietigd; er is er niet één vernietigd, de persoonlijkheid keert terug.

Voelt u hoe eenvoudig het wordt, en dat ruimte, die oneindigheid in u leeft, hier in u?

Hier hebt u dat kind ... wat u dáár vermoordt, draagt u over zoveel eeuwen terug.

Er is geen zonde, er is alleen evolutie.

Er is nog nooit een mens eraan gegaan!

Want de mens blijft eeuwigdurend leven.

Wat noemt u: hij is eraan gegaan?

Voor ú, u verliest uw stoffelijk organisme; is dat eraan gaan, innerlijk, en uw geestelijke persoonlijkheid, uw eeuwigdurend bezit?

En het leed en de smart, die hierdoor ontstaan, moet hij dragen, dit ligt weer buiten het karma van de mens, de massa en de mensheid.

Toen zij het aardse leven verlieten, traden zij de laagste hellen binnen, waarvan ik u heb verteld.

Daar liggen zij neer en slapen.

Toch moeten zij ontwaken en eerst dan begint hun ellende aan deze zijde.

Hier worden zij leeggezogen, zoals zij het andere zielen hebben gedaan.

Miljoenen zielen hebben met hen iets te verrekenen.

Daarna treden zij de wereld van het onbewuste binnen en zullen vervolgens een nieuw leven ontvangen en op Aarde geboren worden.

Mevrouw, er zijn er in de wereld van het onbewuste die wachten al honderdduizend jaar.

Als Adolf Hitler en de mensen, de wilden van 1940-1945, terugkomen, misschien leven we dan in (het jaar) 46422.

Kijk, hoe erger u tekeer gaat des te moeilijker komt uw terugkomst.

Want zij die nog enigszins in harmonie zijn, worden aangetrokken.

Dus als u heel erg tekeer gaat hier op aarde, schakelt gij u vanzelf ook veel verder uit, want u bent niet aan te trekken.

Er gaan er u miljoenen voor.

U hebt uw normale geboorte volgens God en de kosmos verknoeid, bezoedeld, versnipperd en versjacherd.

Miljoenen zielen keren met hem naar de Aarde terug, al die vonken van God hebben goed te maken en zullen nu deelnemen aan de ontwikkeling van de mensheid.

De laagste toestanden in de maatschappij worden door hen beleefd, een ander bewustzijn is niet in hen.

Voor de liefde en de geestelijke rechtvaardigheid moeten allen nog ontwaken.

Toch heeft de mensheid moeten vaststellen, dat iedereen hem helpt dragen.

De mensheid kent deze zielen en kent Adolf Hitler onder hen.

En bewust als zij geworden is onder leiding van de meesters, weet ze ook, dat hij het was, die haar tot ontwaken deed komen.

De mensheid zal Adolf Hitler helpen dragen met het kruis, dat hij zelf over zijn schouders legde.

In de tijd, dat zij naar de Aarde komen, is het leven daar een paradijs.

Al opgroeiend vinden zij het niet eens erg, dat zij tot het stoffelijke leven behoren.

Maar toch zullen juist zij zich door deze paradijsachtige toestand gemarteld voelen.

Dat zij de laagste functie in het maatschappelijk leven moeten vervullen, drukt hen neer, maakt hen opstandig.

Maar hem en de zijnen zal duidelijk worden gemaakt, hoe hun leven op Aarde is, zij zullen dan weten, waarom Moeder Aarde hen zo gevangen houdt.

Hierdoor leert Adolf Hitler zijn eigen leven kennen.

Door de geestelijk ingestelde meesters laat hij zich dan de wetten van God verklaren:

„God is Liefde,” zo zeggen deze hem.

„Gij denkt onrechtvaardig behandeld te worden, wij kunnen u echter aantonen, dat gij schuld hebt aan uw eigen ongeluk.

Uw eeuw is voorbij.

Adolf Hitler moet aanvaarden, dat men hem op Aarde kent en dat de mensheid het verleden niet vergeten is, al is zijn hakenkruis verbrand.

Hij ziet in zijn eigen levens en vooral in dat, waarin hij als Adolf Hitler de macht over de mensheid bezat.

Hoeveel levens heeft hij laten verongelukken?

Nog is de heilige ernst niet in hem gekomen, maar deze zal eens komen!

Dat zal niet lang meer duren, het volgende leven al zal zijn toestand veranderen.

Maar nu is hij in opstand met de wetten van Moeder Aarde, met die van het Huis Israël.

En dit soort mensen leeft in afzondering, want zij willen niet dienen.

De dood komt, hij lost in de wereld van het onbewuste op en zal terugkeren naar de Aarde.

Als die geboorte komt, de ziel ontwaakt, komt de geleerde weer tot de moeder en vertelt haar van het zieleleven, dat zij aantrok.

De staat zal haar helpen bij haar taak.

Deze moeder kent de afstemming van haar eigen leven en heeft als Adolf goed te maken, de soort trekt nu de eigen soort aan.

Moeder en kind voelen de wroeging van het eigen bewustzijn en zullen hierdoor ontwaken.

Adolf groeit op en met hem zijn eigen soort, allen beleven dezelfde wetten.

Weer staat hij voor zijn levensproblemen en het oorzaak en gevolg uit het verleden.

In hem leeft het gevoel, dat hij meer kan dan de nietszeggende taak, die thans opnieuw zijn deel is.

Hij voelt zich voor de mensheid geschapen, deze mensheid heeft hem en zijn soort niet meer nodig.

„Weet gij, wie ge eigenlijk zijt?”

„Wie ik ben?

Ik ben mens, als gij zijt.”

Hij hoort dan opnieuw wie hij is en moet zijn verleden aanvaarden.

Wilt gij deelnemen aan de opbouw van deze maatschappij?

Adolf weet het niet.

Wat moet hij doen?

Heeft hij niet reeds het goede voor de mensheid gegeven, heeft hij al niet alles van zichzelf ingezet?

Wilde hij de vrede en rust niet verzekeren op Aarde?

Maar men kan hem de bewijzen van het tegendeel geven.

De geschiedschrijvers hebben alles vastgelegd en vooral: de wetten van God spreken zélf!

„Wilt gij overtuigd worden van het verleden!”

Adolf weet het niet, hij is in opstand, hij moet het eerst allemaal verwerken.

Vaag voelt hij, wat hij in het verleden tot stand heeft gebracht.

Maar dan komen langzaamaan die eigenschappen weer in hem terug, zijn verleden en zijn onderbewustzijn gaan spreken.

Nu wil hij álles van zichzelf weten.

Men voert hem naar het directe-stem-instrument, de meesters van Gene Zijde zullen het hem zeggen.

In zijn vorig leven had men hem al met deze wetten kunnen verbinden, maar toen was hij er nog niet voor gereed, thans echter zal hij alles kunnen verwerken.

Adolf volgt de geleerde, deze verklaart hem de wetten van de Aarde en die van de geestelijke wereld.

Adolf gaat voelen, hoe enorm de mensheid veranderd is.

Het directe-stemapparaat is ingesteld.

Er stromen witte wolken uit het toestel; dit ziende, laat Adolf zich het wonder verklaren.

Hij en de aanzittenden wachten af.

„Wij komen tot u uit Naam van God!

De hoogste meesters van Gene Zijde spreken.

Elk woord, dat wij zullen uitspreken, is wet, is liefde, is rechtvaardigheid.

Hij ziet zichzelf in Jeruzalem terug en moet aanvaarden, hoe hij Christus verraden heeft.

De menselijke geschiedenis leeft voor hem, de meesters hebben niets vergeten, zij volgen deze ganse evolutie.

Dan naderen zij zijn éigen eeuw, het ontwaken van zijn leven.

Hij ziet zichzelf en moet aanvaarden, dat de wetten van God zijn beleefd, hij leert thans dat miljoenen zielen hem hielpen dragen, maar kent nu eveneens de zwaarte en omvang van zijn eigen oorzaak en gevolg en dat van zijn soort, zijn levensgraad.

Dan buigt hij zijn hoofd voor de wetten Gods, die van Christus en Golgotha!

Hij moet nu aan een nieuw leven beginnen.

Adolf is zich bewust van zijn eigen leven.

Hij kent tevens de wetten van Gene Zijde, iedere ziel kent ze en heeft contact met het Hiernamaals.

Het aardse leven is een openbaring in vergelijking met het verleden, toch is het nog steeds armoedig, in niets te vergelijken met de astrale wereld.

Aan Gene Zijde is men gelukkig, de geest behoort de ruimte toe.

Hij kent dat!

Aan Gene Zijde is men vrij van iedere stoffelijke belemmering, vrij van de wetten van het lichaam.

Het leven in de sferen is goddelijk en hij verlangt naar die heiligheid.

Hij voelt die heiligheid en wil weg van de Aarde, hij wil verder en hoger gaan, hij wil de ruimte bezitten.

Maar hij moet goedmaken, Moeder Aarde houdt hem vast.

Aan Gene Zijde is de ziel vrij van alle stof, heeft men drinken, noch eten meer nodig.

Dat slapen telkens, het neerliggen en vastzitten aan het organisme!

Hij botst met dit leven.

Maar hij voelt ook, dat hij er niets aan veranderen kan, hij zal zich moeten aanpassen.

Ook op Aarde kan hij van het leven genieten, maar toch, hoe hoger hij komt des te vreselijker zijn de gevoelens, die hij moet verwerken.

Adolf is zichzelf weer kwijt, hij is en blijft in opstand met het verleden en toch moet hij zich herstellen, zich aanpassen, en met hem zijn eigen soort.

Hij moet voor de dienende liefde ontwaken en zijn hoofd buigen, hij komt toch niet van zijn oorzaak en gevolg vrij, hij en zijn eigen soort zullen moeten terugkeren, zólang, tot de Aarde haar taak heeft volbracht.

Zijn oude persoonlijkheid moet hij vernietigen, maar daar heeft hij vele levens voor nodig.

Eerst dan kan hij een hogere taak aanvaarden.

Miljoenen levens ziet hij voor zich.

Op zijn schouders ligt deze zware last.

De beul van de mensheid overziet zijn levens telkens weer, maar vindt de kracht niet om te beginnen.

Hij en de anderen moeten hun oude ik overwinnen, eraan ontkomen is niet mogelijk.

Onbeschrijflijk moeilijk heeft Adolf het en hij bezwijkt onder de gedachte, dat hij miljoenen eeuwen op Aarde moet blijven.

Zal hij deze persoonlijkheid ooit overwinnen?