„Ik heb iemand gesproken, Alcar, die in een ander land kwam en daar nooit was geweest, maar toch vele dingen kende en zich kon oriënteren.

Hij wist precies waar hij zich bevond en vond dit zeer vreemd.

Er kwam een gevoel in mij, zo zei hij, alsof ik daar had geleefd.

Behoorde dit tot zijn eigen verleden?”

„Dat is mogelijk.

Het verleden kunnen sommige mensen voelen, doch om bewust in het verleden te schouwen, daarvoor is verbinding van deze zijde nodig.

Het aardse leven neemt de mens geheel over en zij kunnen zich niet oriënteren.

Wanneer zij echter zoiets voelen, overheerst meestal het verleden, het dringt plotseling tot het dagbewustzijn door, maar zij kunnen daar geen verklaring voor vinden.”

(Mevrouw in de zaal): ‘Als nu sommige mensen in dit leven opeens een flits krijgen van wat ze vroeger hebben gedaan of gezien, zo duidelijk dat je het haast niet vertellen kan, maar dat je het voelt, het is zo voelbaar ...’

Innerlijk weet.

(Mevrouw in de zaal): ‘ ... dat je het als het ware zou kunnen neerleggen.’

Ja, en wat nu?

(Mevrouw in de zaal): ‘Wat wil dat zeggen?’

Dan hebt u een flits beleefd van uw vorige leven.

En dat is niet zo eenvoudig om dat vast te stellen.

Wij ontmoeten zoveel mensen, van wie wij weten, dat wij van hen zouden kunnen houden en die aantrekkingskracht op ons uitoefenen.

Iets is er in die andere mensen, dat je met die levens verbindt, maar je weet niet, wat het is.

Dan moet je onfeilbaar kunnen zien en wel in het verleden, wat je op eigen kracht, ook al ben je er gevoelig voor, nooit kunt, omdat het verleden zichzelf heeft afgesloten.

Maar heel veel mensen kregen verschijnselen, zagen zich in die plaatsen terug en wisten precies, hoe zo’n stad, waar ze in dit leven nog nooit waren geweest, er vanbinnen en vanbuiten uitzag.”

Mevrouw Devis vraagt: „Er was laatst een heer, die mijn vriendin en mij vertelde, dat wij elkaar in de zestiende eeuw reeds hadden gekend.

Hij zei, dat wij daardoor nu weer tot elkaar zijn aangetrokken als twee vriendinnen.

Kan dat?”

Jozef zegt: „Natuurlijk, dat kan, maar ik denk, dame, dat die man nu maar wat veronderstelt.

Immers, je moet kosmisch bewust zijn, wil je in je verleden kunnen terugzien.

Is die man dat?

Neen, nu nemen wij dit maar aan, zekerheid is er niet.

De bedoeling is goed, doch nu kunnen wij alles op losse schroefjes zetten en weten het niet.

Dus u was toen man en nu vrouw, ook zij?

Of is zij nu een hij?

Als de wereld ons hoort, lacht men.

Toch is dit alles waarheid, doch het gaat om de zekerheid!

Meestal is het echter de eigen levensgraad voor het gevoel en de persoonlijkheid, zodat de mens geestelijke verwantschap voelt en bezit en dit kunnen wij aanvaarden.

In Zweden woont een dokter, die de mensen onder hypnose brengt en die man en vrouw tot het verleden terugvoert.

Een vrouw laat hij terugkijken en ineens zegt ze: ‘Ik ben nu een man; ik ben getrouwd, daar zijn mijn vrouw en kinderen.

Ik heet zo en zo en ik heb een boerderij.’

Na onderzoek van deze gegevens op het stadhuis werd alles bevestigd.

Een en ander heeft in de bladen gestaan en er wordt over gesproken.

Deze dokter zegt: ‘Bij 150 mensen kreeg ik de bewijzen.’

Maak nu zelf uit, wat u ervan denkt.

Doch de wetenschap kan dit nog niet aanvaarden.”

(Meneer in de zaal): ‘Ik vind het alleen jammer dat we onze vorige levens niet meer kunnen herinneren.’

U bént dit, u bént nú.

Wat wilt u van uw vorige leven beleven?

Dacht ge waarlijk, wanneer ge in een tempel was geweest en u had het meesterschap bereikt, dacht ge waarlijk dat u dat kunt smoren?

Waarom bent u hier?

Waar verlangt u naar?

(Meneer in de zaal): ‘Ik zeg het, omdat ik dan zoveel temeer overtuigd zou wezen van een leven na de dood.’

U bent nú.

Nu u in dit leven leeft, hebt u wellicht een miljoenste gram gevoel aan bewustzijn, sensitiviteit en verlangen u eigen gemaakt in de tijd dat u hier bent.

Een miljoenste gram, om hier te komen en die boeken te lezen, meneer, mijn vriend.

Want de rest heeft dit nog niet nodig.

Dat is een machtig bezit.

Van al die levens weet men echter op aarde niets en dat is alweer een grote genade, want al die ellende bewust te moeten dragen, daarvoor zijn menselijke krachten, is ons zenuwgestel, niet op berekend.

„Maar vertel mij, meester, hoe komt het dat het verleden in de ziel van de mens verborgen ligt en zij daarvan niets weten?”

„Omdat het stoffelijk lichaam het niet kan verwerken.

Doch wat de mens moet beleven, dat zal hij bewust voelen.

Bijvoorbeeld uw kunst.”

„Ja, ik voel en begrijp u.”

„Al die andere levenservaringen lossen in dat aardse leven op, omdat men in dat leven de betekenis niet kan en zal aanvaarden.

Velen geloven niet eens dat er een voortbestaan is, anderen weer wel, doch er zullen er maar enkelen zijn die het verleden kunnen aanvaarden.

Toch ligt het in de mens, diep in het wezen ligt het verborgen.

(Mevrouw in de zaal): ‘Ik bedoel ...

Ja.

U zegt, op karma doorgaande, dat wij in het leven geen mens ontmoeten, of we hebben in vorige levens ze ook ontmoet.

Nu praat u voor ons eens in de veertien dagen; hebt u ons nou in al die andere levens ook ontmoet?

Dat wou ik u vragen.’

Ja, die dingen die kunnen wij u wel vertellen, maar dan leeft u niet meer.

Wanneer u dat allemaal weet uit het verleden, dan vergeet u het nú.

En dít is het.