Een dier doet dat niet.

Ja, een dier eet.

Maar de mens moordt bewust.

Een dier doet het alleen omdat het dier eten moet in het oerwoud.

Maar de mens niet.

Kijk, daar voor je ligt een menselijk wezen.”

André keek naar de plaats, die Alcar hem aanwees.

Hij zag niets dan een grijze massa, die zich één voelde met deze omgeving.

„Kom, we zullen hier plaatsnemen.”

André voelde zich innerlijk stil worden.

Er was hier iets, dat hij niet onder woorden kon brengen.

Het benam hem de moed zich nog verder te verdiepen in al deze narigheid.

Geen kracht voelde hij meer om verder te kunnen gaan.

Het duizelde hem, hij was bedroefd, diep bedroefd over alles, wat hij had mogen zien.

Alcar zag hem aan en zei: „Kun je niet verder, mijn zoon?

Zullen wij terugkeren?

Als het te veel voor je is, gaan wij terug naar de aarde.

Ik help je immers?”

„Wat is het Alcar, dat in mij is gekomen?”

„Niets dan de invloed uit deze sfeer voelt mijn zoon.

Span al je krachten in, André, niet spoedig zul je hier terugkeren.

Tracht God om kracht te vragen, je moet het willen, anders houden mijn krachten op te bestaan, ik kan je dan niet helpen.

Lang zul je moeten wachten, omdat eerst je geestelijke krachten ontwikkeld zullen worden.

Houd je alles uit, dan zal het wijsheid in de geest voor je betekenen.

Ik zal je steunen, mijn jongen.

Weet dat je veel mensen op aarde zult moeten overtuigen.”

André bad in stilte om kracht tot de Vader; hij voelde zich na enige tijd fris worden en met nieuwe moed spande hij zich in om zijn geliefde leider te volgen.

„Gaat het wat beter, mijn zoon?”

„Ja, Alcar, ik heb nieuwe krachten gekregen om u te kunnen volgen.”

„Je bent de enige, want velen, die werden meegenomen, moesten terugkeren.

Maar ik heb je reeds verteld, dat je het leed van vele wezens niet kunt dragen.

Verbinding is aanvoelen, doch door het leven aan te voelen, behoeft men niet ten onder te gaan.

Het is het bewijs, dat je concentratie maar half is ingesteld.

Doch dit alles zul je leren.”

Het was ook zo onbegrijpelijk voor hem.

Niets dan leed, leed en smart zag hij.

Hoe kon een mens zo veel kwaad doen.

Hij zou gek worden, als hij daar geen antwoord op kreeg.

Nu wist hij, waarom het hem bevangen had.

Het duizelde hem.

Kon een mens zover verongelukken?

Het waren voor hem problemen.

Welk kwaad kon een mens op aarde verrichten om op deze toestand afstemming te vinden?

Was een moord niet het ergste wat men op aarde een mens kon aandoen?

Werd men daarvoor zo vreselijk gestraft?

Was dit de afstemming op de daad?

Droevig was het.

Hij kon bijna niet meer denken.

Waar was hij al niet geweest?

Thans stond hij voor een mens, die als een hoop vuil terneer lag, onbewust van zijn eigen leven.

Waar was hier het einde?

Hij keek naar zijn leider, die hem liefdevol aanzag en zei:

„Sterk zijn, André.

Je bent in opstand.

Aanstonds zal alles je duidelijk worden.

God kent al Zijn kinderen, geen kind Gods wordt gestraft.”

„Wat zegt u?

Geen kind Gods wordt gestraft?”

„Klinkt dat zo ongeloofwaardig?

De mens doet het zelf, zelf wil hij dat.

Is je alles duidelijk?

Ik zal mij trachten te verbinden en je vertellen, wat ik waarneem.

Misschien zal dan alles voor je opgehelderd worden.

Luister goed.”

Alcar concentreerde zich en André was in een vreselijke spanning.

Wat zou zijn leider zien?

O, hij was zo nieuwsgierig.

„Hij, die daar voor ons ligt, zie ik op aarde, als klein kind.

Hij is jong en schoon, omgeven door veel rijkdom.

Ik ben in het Oosten.

Op een prachtig mooi buiten, daar leeft hij.

Vele anderen zijn om hem heen.

In prachtige gewaden zijn ze gekleed.

Thans zie ik een ander mens; dat is zijn vader.

Versierd met de kleuren van zijn land trekt hij ten strijde.

Hij houdt zijn kind in de armen.

Lang duurt het voor hij kan vertrekken.

Hij keert niet weer.

Nu zie ik hem, jong en schoon, in een prachtig gewaad gekleed.

Weer een ander beeld.

Thans zit hij te paard en ook hij trekt ten strijde.

Hij is een Arabier.

Velen begeleiden hem ten strijde.

Ook hij gaat ten onder.

Ik zie hem terug op het slagveld.

Verschillende beelden, die een zelfde toestand weergeven, waarin hij moord na moord verricht, anderen vernietigt.

Als overwinnaar treedt hij tevoorschijn.

Zijn verschrikkelijke haat brengt hem in deze toestand.

Moord na moord geschiedt.

Nog is het niet genoeg.

Ik zie, dat hij honderden op verachtelijke wijze ombrengt.

Haat en heersen, dat is zijn leven.

Nu zie ik een kamp.

Thans vervaagt het beeld.

Dit wezen André, is niet wakker te schudden.

Honderden jaren zal het nog duren, voor hij ontwaakt zal zijn.”

„Ziet u nog meer, Alcar?”

„Ik zal trachten mij te verbinden.

Weer zie ik een kamp.

Ook hem zie ik.

Op een afstand ziet hij toe hoe zijn strijders de ongelukkigen, die in het kamp leven, vermoorden.

Alles is zijn wil.

Er heerst diepe rust.

Het kamp wordt in brand gestoken.

Als levende fakkels worden honderden verbrand, niet één ontkomt.

Het zijn gewonden.

Vreselijk is hun einde.

Niet alleen dat hij moordt, maar de vele gewonden worden op zijn bevel afgemaakt.

Het is een beest, André.

Deze mens heeft de dierlijke afstemming overschreden.

Heb geen medelijden met hem, doch voel liefde.

Ik zag slechts taferelen.

Hoe zal zijn gehele leven op aarde zijn geweest?

Hier ligt hij en is zich er niet van bewust, wat hij in een klein aards leven tot stand bracht.

Is het niet afschuwelijk?

Hij was een held, een meester in het kwaad.

Maar hoe velen zijn er niet, die in stilte het mensdom vernietigen, die in hun stille kamers over de mens verderf en ondergang uitstorten?

Daar zijn nog meerdere wezens.”

„Ziet u van hen ook iets?”

„Ik zal het proberen, mijn jongen”.

André zag, dat zijn leider zich opnieuw concentreerde.

„Ook dit wezen is een man, een geleerde van de aarde.

Ik zie een klein dorpje, omgeven van bergen, aan het gezicht van de wereld onttrokken.

Eenzaam ligt het daar, alsof het droomt.

Het is mistig.

Ik kom thans in een laboratorium.

Ik vind hem daar terug en een tweede persoon is bij hem.

Ik hoor een ontzettende knal, alles vliegt uiteen.

Het dorpje is van de aarde verdwenen en daarmee honderden mensen, kinderen en ouderen.

Uitvinders waren zij.

Veel hadden zij tot stand gebracht.

Meesters in het kwaad, mijn zoon.

Ze werden door het kwaad vernietigd.

Zijn gave werd misbruikt om het mensdom af te maken.

Neen, daarvoor geeft God de mens die krachten niet.

Zij moeten dienen om de mens te steunen.

Doch hoe wordt alles misbruikt!”

„Daar ligt nog een wezen, Alcar.”

André zag, dat zijn leider zich opnieuw concentreerde.

Stil was het.

Wat zou Alcar nu zien?

Arme mensen, die hun goddelijke gave verknoeiden.

Hoe groot was het, zoiets schoons te ontvangen en hoe weinigen begrepen een gave.

Alcar sprak tot hem: „Een vrouw, André?”

Hij huiverde.

Een vrouw?

Kon een vrouw zich zo vergeten?

Aan de vrouw schonk God de schoonste en heiligste gave, die een mens op aarde kon ontvangen.

Kon dat?

Het was toch niet mogelijk, dat een moeder zoveel kwaad kon doen?

„Luister, mijn zoon.

Eens leefde zij in een paleis, gekroond en geëerd.

Haar gemaal zie ik ook, maar deze leeft in een andere toestand.

Zij zijn reeds lang aan deze zijde.

Haar leven op aarde is een leven geweest ter vernietiging van mensen.

Alles om haar heen is dood en verderf.

In kerkers gegooid, als prooi der wilde dieren, om zich zelf te verzadigen.

Honderden gehoorzaamden haar en voldeden aan haar grillen.

Mensen liet zij dood martelen om aan hun pijnen zich te verzadigen.

Wanneer er bloed stroomde, beleefde zij haar dierlijk leven.

Verdierlijkt was zij.

Haar hartstochten waren machtiger dan de stormen van de oceaan.

Haar menselijk intellect bedwelmde haar hartstochten.

Haar zinnelijk leven, haar genot om te vernietigen, bracht haar in deze toestand.

Een meesteres in het kwaad.

Ook zij ging over, zoals zij velen liet ombrengen.

Vreselijk is het beeld, dat ik zie.

Haar krokodillen werden gevoed door honderden levens op te offeren.

Dit is hartverscheurend, André.

Veel vrouwen bracht zij om, die haar in schoonheid evenaarden.

De mens diende, door haar macht, als voedsel voor de dieren.

Kan het nog erger dan zij heeft uitgedacht?

Zie op aarde, nog leven daar deze verschrikkelijke wezens.

Later, op onze andere reizen, zal ik je dit alles aantonen.

Nu nog vernietigt één mens duizend anderen.

Zijn deze niet dieper afgedaald dan de beesten?

Een dier verzadigt zich en gaat heen, de mens bezit een denkend intellect en gaat door met vernietigen.

Een mens is nooit verzadigd.”

André begreep nu, hoever zich een mens kon vergeten.

Overal waar hij keek, lagen mensen, die niets dan leed en smart aan anderen hadden begaan.

Waarlijk, hier was het een dal van smarten.

„U zei, Alcar, dat hier geen armen van de aarde leven.

Hoe komt dat?”

„Ik zei je toch, dat zij op aarde die krachten en machten niet bezitten.

Hun armoede op aarde is hun geluk aan deze zijde.

Zij zijn dus niet in staat om zo diep te kunnen zinken.

Zij kunnen zich geestelijk vergeten, een moord begaan en enkelen zelfs zijn hier, maar toch is het voor hen niet mogelijk, al zouden zij het willen, om duizenden in een oorlog te zenden.

Zij zijn geen geleerden, geen genieën, geen heersers van de aarde.”

„Wat zouden zij doen, Alcar, wanneer zij die macht zouden bezitten?”

„Handelen naar hun gevoel.

Doch er zijn vele armen, die zullen uitroepen, ik heb meer rijkdom aan mijn geestelijk gevoel dan zij met al hun bezit.

Op aarde zijn deze wezens en wij kennen ze.

En al deze toestanden betekenen de kringloop der ziel, omdat de mens op de Kosmos afstemming heeft, waarover ik je later zal vertellen, wanneer wij in de hogere gebieden zijn gekomen.

De astrale mens met de miljoenen anderen, die met hem deze wereld vertegenwoordigen, hebben zich uitgeleefd.

Er is geen kwaad te bedenken, of zij hebben het bedreven.

Zij martelden het leven van God en vernietigden het en deden dit bewust!

Dit zijn de hyena’s der mensheid, ze leven hier tezamen en zijn voor hogere werelden afgesloten.

Dit is hun eigen wereld, hun sfeer en hun geestelijke afstemming.

Zij overvielen op Aarde duizenden mensen, hebben deze levens gemarteld en gepijnigd tot de dood intrad, maar ontvingen na hun aardse leven deze wereld, deze stinkende poel van ellende, waarin ze thuishoren, doordat ze er zich op afstemden.

Zij brachten leed en smart, hel en duivel over de massa, maar schiepen zich er een duisternis door, een hol in deze wereld, zoals gij wellicht op Aarde niet kent.

Hierin zouden zij hun eigen leven beleven!

Eraan ontkomen was niet mogelijk, hun sfeer hield hen gevangen!

Mensen met deze vreselijke afstemming leven ook nu op Aarde.

Ze betekenen voor duizenden mensen een verschrikking, het ongeluk!

Deze oorlog bracht ze bij massa’s in uw midden, gij hebt hen dus leren kennen.

Velen van u hebben hun martelingen moeten ondergaan en bezweken erdoor.

Deze onderste hel zal ook hen aantrekken, zij, die dachten zich aan het leven van God te kunnen vergrijpen.

Maar in ons leven zien zij zich voor deze wetten geplaatst, op Aarde echter kennen zij ze niet en leven maar raak.

In de vale hellen leeft de eigen soort bijeen, op Aarde is dat niet mogelijk, bij u leven al deze soorten van mensen door elkander over de Aarde verspreid, uw maatschappij vormde zich zo.

Na hun aardse leven overheersen hen evenwel de goddelijke wetten, God weet waar zij zich in de laagste hellen zullen bevinden.

En deze geestelijke afsluiting heeft die mens zelf gewild.

Hij sloot zich tevens voor het hogere leven en bewustzijn af.

Alleen door wilskracht en door het dienen van Gods leven zijn andere en hogere werelden voor hen te bereiken.

Het zieleleven in de diepste hellen begint daar echter nog niet aan en zal daarom naar de Aarde terugkeren om daar goed te maken, wat het in vele levens heeft vernietigd.

Het ligt aan ons zelf welk leven wij willen volgen, welke wetten wij ons willen eigen maken.

Zoeken wij in het leven op Aarde het kwaad, dan moeten wij na het stoffelijk einde de hellen aanvaarden.

De mens zelf schept zich dus een eigen hel of hemel, en deze is de geestelijke afstemming na de dood!

De mensen, die een hel in zich dragen, kunt u op Aarde toch herkennen.

Zij brengen heel veel leed over anderen, zij kunnen op Aarde over duizenden levens beslissen, hun taak en het stoffelijk bezit op Aarde geeft hun deze mogelijkheid.

Ze hebben zich die maatschappelijke toestand eigen gemaakt.

Als deze mensen nu maar een ander leven hadden beleefd, zouden ze een hogere wereld zijn binnengetreden en behoorden ze wellicht tot de sferen van licht.

Door het kwaad gaan zij evenwel ten onder.

Al uw sadisten, die thans denken, het mensdom te mogen martelen en te vernietigen, zullen na hun dood hier binnentreden en maken dan deel uit van deze hellewereld.

Het kwaad van die wereld zuigt dan hén leeg, zo zullen zij ontvangen, wat zij op Aarde anderen aandeden.

Dat zijn de wetten van ons leven en die wetten roepen hun hier het geestelijk halt toe.

God wil, dat wij Zijn Leven liefhebben, maar hoe beleefden zij hun levens?

Iedere verkeerde gedachte zelfs moeten wij goedmaken.

Maar deze onmenselijke wezens gaan over lijken!

Elke seconde komen dergelijke demonen van de Aarde hier aan en behoren nu tot deze wereld.

Op Aarde kunt u hen herkennen, zei ik u zo-even, zij moorden, roven en scheppen er genoegen in u levend te zien verbranden, zij genieten van uw ophanging, zij vergiftigen uw levensdronk en zijn de verkrachters van uw levensbestaan.

Zij brengen littekens aan door hun eindje sigaret, dat ze op uw naakte lichaam uitdoven, zij slaan wonden en vertrappen harten, zij zuigen uw kind leeg en gooien het als een wrak van zich af, duivels, satanisch zijn hun handelingen geweest tijdens de uren, die de mensheid thans heeft moeten beleven.

Zij vergrepen zich aan kinderen en aan ouden van dagen, zij hebben voor niets en voor niemand ontzag, deze sadisten van de twintigste eeuw, die aan deze zijde de laagste hellen zullen bevolken.

Ik behoef u niet te vertellen, hoe zij zich in deze oorlogsjaren hebben gedragen, het is u bekend.

Mij gaat het erom, u aan te tonen welke afstemming deze zielen voor ons leven vertegenwoordigen en dan leert u al deze levensgraden en astrale werelden kennen.

Duivels is hier de stank van hun rottend leven, slecht en afgrijselijk is zijn gestalte, maar dit heeft God niet gewild, dat hebben deze mensen zichzelf aangedaan!

In deze laagste hel leeft de heerser van het kwaad, deze mentaliteit bevindt zich in de eigen levensafstemming.

De diepste duisternis aan deze zijde wacht hen op en niemand of niets kan daar iets aan veranderen.

Hij komt ook weer tot het bewustzijn, voor terug te keren naar de aarde.

Kan nog wel een honderdduizend jaar duren.

Kwellend voor hen is de stank, waarin ze leven.

Het is de stank, die van hun eigen innerlijk uitgaat.

Ik kan geen woorden vinden, die deze afschuwelijke reuk kunnen weergeven.

Hij is erger dan de weerzinwekkende lucht, die van een rottend kadaver uitgaat.

Dus die goddelijke kern, dat is bewezen, kruipt door graniet, dame.

Een zaadje op de grond, een graszaadje, een sprietje komt zo door die harde stenen, of naast die stenen vandaan en wringt er zich eerst in en gaat erdoor, onherroepelijk, door asfalt heb ik gras zien groeien.

En dat moest, dat arme kleine zaadje, die had ...

De mens zegt: ‘Hoe bestaat het?’

Maar dat grassprietje liet asfalt, beton scheuren!

Dat is bewezen.

Zo machtig is die onbewuste goddelijke cel in ons.

Die is nog onbewust, zeggen wij, onbewust goddelijk, maar die wringt dat kwallenbestaan weer tot werking.

En dan komt de mens ... de mens als gevoelsleven wordt weer wakker en hij móét verder, of hij wil of niet.

Verdoemdheid ligt dus alweer aan de kant.

Er is er één hier die miljoenen mensen heeft omgebracht.

Stel je straks zijn strijd, zijn leed en smart voor.

Hij zal nog duizenden jaren lang moeten slapen, eerst dan zal ook hij opnieuw geboren worden.

Wij, mijn broeder André, hebben deze wetten voor de boeken ‘Het Ontstaan van het Heelal’ mogen beleven.

Wanneer de ziel de wetten van God overschreden heeft, dat mogelijk is, door moord ná moord te beleven, ligt zij in de astrale wereld neer als een kwal aan het huidige strand en kan afwachten, doch móét thans terugkeren tot de Aarde om die disharmonische daden goed te maken.